အေမ

သၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ စာေရးသူက ဇာတိ ပုသိမ္ကို အလည္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အေမက စာေရး၊ စာဖတ္ ၀ါသနာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာလည္း အေမပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးက တစ္ေခါက္ျပန္ခဲ့တုန္း အေမက ကၽြန္မကို အေခြေလးတစ္ေခြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးကလည္း ပ်က္၊ ျပန္တဲ့ရက္ကလည္း နည္း၊ တျခားအလုပ္ေလးေတြကလည္း မ်ားဆိုေတာ့ အေခြကို ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ အျပန္က်ယူသြားလို႔ ေျပာတာကိုလည္း သယ္စရာေတြမ်ား၊ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး ေလာေလာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရေတာ့ မယူျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့မွ အေခြကို အေမက ထုတ္ေပးတယ္။ သမီးနားေထာင္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ နားေထာင္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ႔ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးအေျခအေနေၾကာင့္ တစ္ညေတာ့ မီးအလာေစာင့္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့တယ္။ နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ အသိတရားေတြလည္း ရခဲ့ရတယ္။ ရသစာေပရဲ႕ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္ခဲ့ရတယ္။ မိမိရဲ႔ စိတ္သႏၱာန္ကိုလည္း သိခဲ့ရတယ္။ ဆင္ျခင္စရာေတြလည္း ရ၊ မွတ္သား လိုက္နာသင့္တာေတြလည္း ပိုသိခဲ့ရတာနဲ႔ စာေရးၿပီး စာဖတ္သူေတြကုိ မွ်ေ၀ခ်င္လာတယ္။

အေခြေလးက ေက်းဇူးႀကီးလွ မိနဲ႔ဘတဲ့။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ေျမာင္းျမေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ဆရာ မင္းယုေ၀၊ ဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္နဲ႔ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) တို႔က လာေရာက္ၿပီး ေဟာေျပာေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႔သူ၊ ၿမိဳ႔သားေတြကလည္း လာလိုက္ၾကတာ ေက်ာင္းတိုက္ေတာင္ လွ်ံထြက္ၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ပေရာ္ဂ်က္တာ ထိုးၿပီး နားေထာင္ရတဲ့ အထိကို ပရိတ္သတ္က မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဆရာႀကီး ေျပာတဲ့အထဲက စာဖတ္သူတို႔ကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခ်င္တာက မိခင္ေမတၱာကို ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။

ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းေျပာျပသြားတဲ့ အေမဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးမွာ ဆရာတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္ ပုတီးကုန္းရြာမွာ ေနခဲ့တုန္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဆရာတို႔ ရြာက စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ရင္းနဲ႔ မဂၢဇင္းေဟာင္းတစ္အုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပသြားပါတယ္။ ဆရာ အေျပာကေတာ့ ရွင္းလင္းတယ္။ ထိမိတယ္။ ျပတ္သားတယ္။ နားေထာင္မွတ္သားလို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာက ရသစာေပက ႏွလံုးသားရဲ႕ အာဟာရကို ေပးစြမ္းႏိုင္ၿပီး ရင္ထဲအေရာက္ပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ဥေႏွာက္က မွတ္ဥာဏ္က ဘယ္ေတာ့မွ် မေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အစခ်ီရင္း ၀တၳဳတိုေလးကို စေျပာျပပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏြားမႀကီးတစ္ေကာင္ကိုဆြဲလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေ႐ွ႔နားဖားႀကိဳးကေနဆြဲလို႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန ၾကာပြတ္တစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေဘးမွာလည္း ႏြားသားေပါက္ေလးက ဟိုဒီ ေလွ်ာက္ေဆာ့ရင္း ပါလာတာေပါ့။ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္လူက `ေနမ၀င္ခင္ ဒီႏြားမႀကီး သတ္ၿပီးမွ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မင္းၾကာပြတ္ကို နာနာ႐ိုက္ကြာ´ လို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္ကလူကလည္း ၾကာပြတ္ကို ခပ္နာနာေလး ႐ိုက္ေတာ့တယ္။ ႏြားငယ္ေလးကလည္း ေဆာ့ရင္း ေလွာင္ရင္းနဲ႔ လိုက္လာ။ အသားနာလာေတာ့လည္း ႏြားမႀကီးက ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေလွ်ာက္လာနဲ႔ လယ္ကြင္းစပ္ ကန္သင္း႐ိုးျပတ္ေတြ အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏြားမႀကီးက ေလထဲက အနံ႔တစ္ခုကို ရလို႔ လမ္းေလွ်ာက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေႏွးေလးလို႔လာပါတယ္။ ႏြားသားေပါက္ေလးကလည္း ေဆာ့ရင္း နဲ႔ အေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ႏြားမႀကီး ေလွ်ာက္တာ ေႏွးလာလို႔ ေနာက္ကလူက ၾကာပြတ္ကို ပိုနာေအာင္ ႐ိုက္။ အသားနာေတာ့လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေလွ်ာက္လိုက္။ ေလထဲက အနံ႔ကို တစ္ခ်က္ျပန္ရလိုက္။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေလးသြားလိုက္နဲ႔။ တစစနဲ႔ ကန္သင္း႐ိုးျပတ္တစ္ခုကို ေရာက္ေရာ ႏြားမႀကီးက ကန္သင္းေဘာင္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ထားၿပီး လံုး၀ကို ဆက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႔ကလူက ေနာက္ကလူကို ပိုၿပီး နာနာ႐ိုက္ခိုင္း။ ဘယ္လိုပဲ နာေအာင္ ႐ိုက္႐ိုက္ ႏြားမႀကီးက လံုး၀ကို ဆက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူရေနတဲ့ ေလထဲက ေသြးညွီနံ႔ ေတြက ႏြားသတ္႐ံုျဖစ္ေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသခ်ာသြားလို႔ပါပဲ။ တိရိစၧာန္ဆိုေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေသရမွာကို သိလာတဲ့အတြက္ အေၾကာက္အကန္ ကန္ထားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႕ကလူက ငါတို႔က ေန၀င္အမွီ ႏြားကို အၿပီး သတ္ရမွာ။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားမႀကီးကို မခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ႏြားမႀကီးရဲ႕ နဖားႀကိဳးကို ေရွ႔ကို လွန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေရွ႔က အားကုန္ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးကလည္း ႏွာသီးႏုႏုေလးကို နဖားႀကိဳးႀကီးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၿပီး အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေနေပမယ့္လည္း လံုး၀ကို ဆက္မလွမ္းေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက `မထူးေတာ့ဘူး။ မင္းပါေ႐ွ႔လာခဲ့။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အားကုန္ဆြဲရင္ ဒီႏြားမေတာ့ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး´ လို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးခမ်ာမွာ နာက်င္လြန္းလို႔ေနေသာ္လည္း လံုး၀ကို ဆက္မလွမ္းပါဘူး။ ႏွာသီးႏုႏုေလးကေန ေသြးေတြလည္း ထြက္ေနေသာ္လည္း ဆြဲတဲ့သူမ်ားက အားမေလွ်ာ့ဘဲ အားကုန္ဆြဲလိုက္တဲ့ တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ႏွာအံုတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ေသြးမ်ားလည္း ခ်င္းခ်င္းရဲသြားပါတယ္။ ေ႐ွ႔ကေနၿပီး အားကုန္ဆြဲတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လည္း အရွိန္လြန္ၿပီး ဖင္ထုိင္လဲက်သြားလို႔ နဖားႀကိဳးလည္း လြတ္သြားပါတယ္။

ႏြားမႀကီးလည္း အားကုန္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ေျပးလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အေ၀းကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏြားသားေပါက္ေလးက သူ႔အေမကို ျမင္လို႔ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေသရမွာကို ေၾကာက္လို႔ ေျပးေနတဲ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေျပးႏႈန္းက ျမန္လြန္းလို႔ ႏြားေပါက္ကေလးက မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကေန သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚေတာ့တာေပါ့။ သားရဲ႕ ေအာ္သံကို ၾကားေတာ့ ႏြားမႀကီးက တုန္႔ကနဲရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူအသတ္ခံရမွာကို သတိရသြားျပန္ေတာ့ တခါျပန္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ႏြားေလးက ထပ္ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ခုနက လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ႏြားေလးနားကို ေရာက္ၿပီး ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ေတာ့ ငါတို႔ႏြားမႀကီးကို မဖမ္းေတာ့ဘူး။ ဒီႏြားေလးကိုပဲ ဖမ္းသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႏြားေလးကို ဆြဲလို႔ ႏြားသတ္႐ံုကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားသတ္႐ံုရဲ႕ တိုင္တစ္တိုင္မွာ ႏြားေလးကို ခ်ည္ထားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက `မင္း ႏြားေလးကို ခပ္နာနာ႐ိုက္တဲ့၊ အဆက္မျပတ္႐ိုက္တဲ့´ အဲဒီေတာ့ ေနာက္လိုက္ကလည္း ႐ိုက္ေတာ့တာေပါ့။ အ႐ိုက္ခံရေတာ့ ႏြားေလးကလည္း နာလြန္းလို႔ ေအာ္၊ သားေအာ္သံကိုၾကားေတာ့ ႏြားမႀကီးက ျပန္လွည့္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခပ္နာနာ႐ိုက္၊ ႏြားေလးကလည္း ေအာ္ေတာ့ ႏြားမႀကီးခမ်ာ သူ႔ကို သတ္မယ့္ ႏြားသတ္ကုန္းကို ဘယ္သူမွ မေခၚရဘဲ ျပန္လာေတာ့တာေပါ့။ သားေဇာနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေဘးေတာင္မွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ေသတြင္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လာေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေနလည္း ၀င္သြားပါၿပီ။ ၀တၳဳတိုေလးလည္း အဆံုးသတ္သြားပါၿပီလို႔ ဆရာက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳတိုေလးက မိခင္ေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။ အေမတိုင္းက သားသမီးေတြကို အသက္နဲ႔လဲလို႔ ခ်စ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ မိခင္ဆိုတာကို ေဖာ္က်ဴး႐ံုတင္ပါ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာ ရရွိသြားတယ္ဆိုရင္ တင္ျပရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဆီမွာ `ေက်းဇူးႀကီးလွ မိ နဲ႔ ဖ´ ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးေတြ ေဟာေျပာထားတဲ့ အေခြေလးရွိပါတယ္။ ဖိုင္ဆိုက္ႀကီးလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ Upload လုပ္လို႔ မရႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် နားဆင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ၿပီး အေခြေလးကို ေပးပါ့မယ္. လိုအပ္သူမ်ား ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။

စြက္ဖက္တာ ေကာင္းတယ္။ စြက္ဖက္တာ မေကာင္းဘူး။

ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေရးပါဆိုၿပီး ေမးခြန္းေလးေတြ အေနနဲ႔ ေမးထားတာကို ေရးေျဖသေဘာမ်ိဳးေလး ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

စြက္ဖက္တယ္ဆိုတာကို ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၾကည့္ရင္ သူတပါးကိစၥတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္တယ္ဆိုတာကို လူတိုင္းနားလည္ၾကမွာပါ။ စြက္ဖက္ျခင္းဆိုတဲ့အလုပ္ကို လူတိုင္းလိုလို လုပ္ေဆာင္ၾကဖူးပါလိမ့္မယ္။ အိမ္သားေတြအခ်င္းခ်င္း၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းၾကားမွာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံတကာၾကားမွာေတာင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စြက္ဖက္တာေကာင္းလား၊ ဆိုးလား၊ မစြက္ဖက္ရဘူးလား စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ဒြိဟျဖစ္စရာေတြ အေတာ္ေလးမ်ားလွပါတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့ ` ငါက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ၀င္ၿပီးစြက္ဖက္တာ စြက္ဖက္ရမွာပဲ။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ သူနားလည္လာပါလိမ့္မယ္။´ တခါတခါက်ေတာ့လည္း `ငါက ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ။ လက္မခံလည္းေနေပါ့´ ဆိုတဲ့ စိတ္ခ်ဥ္သြားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ခံစားၾကဖူးမွာပါ။

အဲဒီေတာ့ စြက္ဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ အေနအထားတစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွိေနၾကမွာပါ။ စြက္ဖက္လြန္းလို႔လည္း အခင္အမင္ေတြပ်က္၊ သံေယာဇဥ္ေတြျပတ္၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မၾကည့္ခ်င္၊ နာမည္ေလးေတာင္မွ မၾကားခ်င္ စတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ ျဖစ္သြားတတ္သလို ေနဟာ မစြက္ဖက္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္စိေၾကာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနလို႔ တစ္စံုတစ္ဦးက ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ပ်က္စီးသြားျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ရဦးမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ စြက္ဖက္ျခင္းကို အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ခြဲျခမ္းၿပီးေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္ေလ။

အေၾကာင္းအရာ မွန္ပါေစ

တပါးသူရဲ႕ အေရးအရာမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တယ္ဆိုတာ မိမိဘက္က ဒီလိုျမင္လို႔၊ သူမွားမွာစိုးလို႔ စသည္ျဖင့္ ခံစားခ်က္အေပၚမွာ ဦးတည္လို႔ စြက္ဖက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဖက္သားအေပၚ မိမိစြက္ဖက္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေလး က မွန္ကန္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္တစ္ဖက္သတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္သားအေပၚ မမွန္ကန္တဲ့ စြက္ဖက္မႈေလးေတြ မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ရတာျဖစ္လို႔ မိမိမွာ “သူ႔အတြက္ ေကာင္းပါေစ၊ သူလမ္းမွန္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖုိ႔ လိုအပ္ေနတာေလးေတြကို ျဖည့္စြက္လို႔ စြက္ဖက္တာမ်ိဳး၊ ေစတနာမွန္ကန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တစ္ဖက္သားအေပၚမွာ ငါကပဲ ဦးေဆာင္ခ်င္လို႔၊ ငါ့ကပဲ လႊမ္းမိုးခ်င္လို႔ “ စတဲ့ အတၱစိတ္မ်ိဳးေလးေတြ ကင္းစင္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

စြက္ဖက္ပံုမွန္ပါေစ

သူတပါးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကို ရည္ေမွ်ာ္လုိ႔ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စြက္ဖက္ပံုေလးလည္း မွန္ကန္ဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ မိဘေတြက သားသမီးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးေသခ်ာေစဖို႔ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ စြက္ဖက္ရာမွာ စြက္ဖက္မႈပံုစံမွန္ကန္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ငါက မိဘပဲ။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔လုပ္တာပဲ ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္သတ္အတၱမ်ိဳးနဲ႔ မစြက္မိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ တခါက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘေတြအေနနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ရပါတယ္. ဒီေန႔ေခတ္လို နည္းပညာထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ နည္းပညာသစ္ရဲ႕ အရသာျမည္းစမ္းခြင့္ မေပးဘူးဆိုရင္ သားသမီးေတြ နစ္နာမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြက အင္တာနက္ကို သံုးစြဲေနၾကလို႔ မဟုတ္တာေတြ ၾကည့္ေနမွာလား။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တခ်ိန္လံုး chatting ေတြ၀င္ေနမွာလား။ နင္ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေျပာေနတာလဲ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ. ငါၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး အတင္း၀င္လို႔ ၾကည့့္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြနဲ႔ ပိတ္ပင္လို႔ စြက္ဖက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြပဲ ေနာက္က်က်န္ခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ယံုၾကည္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စြက္ဖက္သူကလည္း မိမိစြက္ဖက္မယ့္သူကို ယံုၾကည္ေပးၿပီး သူ႔ကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္က်ဥ္းေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလည္း စြက္ဖက္ခံရတဲ့သူက ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ၾကားထဲက ခင္မင္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈေတြေၾကာင့္ သူက ငါ့ကို ေျပာတာ ငါ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔။ ငါ မွားေနလား ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆန္းစစ္ျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ တစ္ခုကို ေပးႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

မိမိတို႔ၾကားထဲက အေနအထားကို ဆန္းစစ္ပါ

တစ္စံုတစ္ရာကို တစ္စံုတစ္ဦးထံ စြက္ဖက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မိမိတို႔ၾကားထဲက အေနအထားကို ဆန္းစစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ရင္းႏွီးလဲ။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္လဲ။ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သိကၽြမ္းေနတာလဲ။ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္အထိရွိလဲ စတဲ့ အေနအထားေတြကို ေသခ်ာစြာ ဆန္းစစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ တဖက္သားကို လမ္းဖြင့္ေပးၿပီး စြက္ဖက္တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေခ်ာင္ပိတ္႐ိုက္ရင္ ေခြးေတာင္ ျပန္ကိုက္တာမို႔ အတင္းအက်ပ္ နင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ စြက္ဖက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ အျမင္မၾကည္၊ နားလည္မႈလြဲလို႔ ခင္မင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈေတာင္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ေလးစားမႈရွိပါေစ

တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ ေလးစားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ ေျပာဆိုမႈေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္လို႔ မေသာက္ဖို႔၊ အရက္မေသာက္ပဲ ပူပင္ေသာကေတြ ေပ်ာက္ေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေဖြရွာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေသာက္တာ ေလွ်ာ့ပါလို႔ ေျပာမယ့္ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း အရက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ မင္းမေသာက္နဲ႔ ေျပာမယ့္ ပါးစပ္က အရက္နံ႔ထြက္ေနရင္ စြက္ဖက္ခံရသူက လက္ခံႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္အငယ္ကို နင္စာက်က္၊ အေလလိုက္မေနနဲ႔လို႔ ေျပာမယ့္ အႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔မွာလည္း အငယ္က လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုေတာ့ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္မ်က္ေခ်းက်ေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူမ်ားပဲ လိုက္ေျပာေနတာပဲ။ ေနရာတကာ ပါလြန္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

စြက္ဖက္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေလးကို နားေထာင္႐ံုနဲ႔ပဲ သူ႔မွာ Negative Sense ရွိတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူတို႔ လက္ခံနားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မစြက္ဖက္ဘူး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းက ႏ်ဴလက္နက္ေကာင္း ေတြ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ လုပ္ၾကရင္းနဲ႔ ကမၻာသူ။ ကမၻာသားေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္။

မိသားစုၾကား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွသည္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားအဆင့္အထိ စြက္ဖက္မႈေတြက လုပ္ေနရပါတယ္။ တစ္ဖက္သား လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ စြက္ဖက္မႈမ်ိဳးေတြ လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ပံုမ်ားလည္း ကြဲျပားႏိုင္ၿပီး အေျဖမွန္မ်ားလည္း တစ္မ်ိဳးထက္မက ရွိႏိုင္တာမို႔ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကၽြန္မနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္သလို တထပ္တည္းလည္း တူညီႏိုင္ပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အျမင္မ်ားကိုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။

စာေၾကြးေတြဆပ္မယ္ ---

မႏွစ္ကတည္းက ေရးပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ ပိုစ့္ကို ပိတ္ရက္မွာ အပီေရးခဲ့တယ္။ ေၾကြးလည္း ဆပ္တယ္။ အတိုးလည္းပါတယ္။