ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးတည္ေထာင္ၾကမယ္ --- လက္လီအေရာင္းဆိုင္ေတြ ဖြင့္ၾကမယ္ --- (၂)

ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးမထူေထာင္ျဖစ္တဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းတရား (၄) ခ်က္

ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္မ်ားအရ ကို္ယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိၾကေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႕မွာ အေကာင္အထည္ မေပၚလာတဲ့ အေနအထားေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ စြန္႔စားရမႈေတြလည္း ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ မလွဴတတ္ရင္ ေစ်းေရာင္း ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိသကဲ့သို႔ ေစ်းေရာင္းေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ အရင္းတစ္၀က္ေတာ့ က်န္ႏို္င္ပါေသးတယ္လို႔ဆိုၿပီး စိတ္ေျဖတဲ့သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေလးေတြက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ကို ေနာက္တြန္႔ေႏွာင့္ေႏွးေစသလဲဆိုတာ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

၁။ ေငြေၾကး

ဒါကေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တစ္ခုလို႔ ဆိုလို႔ရသလို႔ ေရွာင္တိမ္းလို႔ေကာင္းတဲ့၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းေပးႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ အရင္းမရွိလို႔ မလုပ္တာ။ အရင္းေပးၾကည့္ပါလား လုပ္ျပလိုက္မွာေပါ့ စတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကိုလည္း ၾကားေနရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ စတင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီး မရွိတဲ့အခါ ဘယ္လိုစီးပြားေရး လုပ္ငန္းေလးကို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေမွးမွိန္သြားရတတ္ျပန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔သူမ်ားကေတာ့ နဂိုဗီဇ စီးပြားေရးသမားဇေလး ပါသူမ်ားကေတာ့ အကြက္ျမင္တတ္လြန္းလို႔ ကိုယ္ပိုင္အရင္းအႏွီးမရွိလည္း သူမ်ားဆီက ေခ်းငွားၿပီး အရင္းမတည္ကာ စီးပြားေရးလုပ္တတ္သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အရြယ္။ လုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ စီးပြားေရးပံုစံ၊ ထက္သန္ေနတဲ့ စိတ္ကူးမ်ား ပို္င္ဆိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္းအႏွီး မရွိလို႔ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေပးကာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မလုပ္ၾကလွ်င္ျဖင့္ တခ်ိန္မွာ မ်ားစြာ ေနာင္တရမွာ အေသအခ်ာျဖစ္ပါတယ္။

၂။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကရွိျခင္း

ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးထူေထာင္လိုက္လို႔ အခ်ိန္ေတြ မေလာက္ငွတဲ့အခါ မိမိေန႔တုင္း၀င္ေငြရေနတဲ့ အလုပ္ေလးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရမွာ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ လက္တြန္႔ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးလုပ္၊ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးက စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ အေနအထားမွာ ရပ္တည္လာႏိုင္ၿပီဆိုမွ သူမ်ားအလုပ္မွ ထြက္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

၃။ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အေဖာ္အခၽြတ္ကအစ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအၾကားလည္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စတိုးဆိုင္ေတြ ေဘးခ်င္းယွဥ္ဖြင့္၊ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ မ်ိဳးစံုၾကိဳးပမ္းၾက၊ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြျဖစ္လာပါတယ္။ တခ်ိဳ႔သူမ်ားအေနနဲ႔ ဒီလိုၿပိဳင္ဆိုင္မႈအေပၚ စိုးရိမ္မကင္းရွိေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္ပိုင္ကေလးလုပ္ဖို႔ လက္တြန္႔ေနၾကပါတယ္။

၄။ အႀကံအစည္မရွိျခင္း

တခ်ိဳ႔သူေတြက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခုတည္ေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြနဲ႔ ရပ္တည္လိုေသာ္လည္း ဘယ္ကစလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း အၾကံဥာဏ္မထြက္တတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္လည္း ရင္းႏွီးၿပီး ယံုၾကည္ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး အၾကံဥာဏ္ေလးေတာင္းၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေလးေတြက စတင္ရင္ျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခု လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုရင္ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတည္ေထာင္လို႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြလည္း ခံစားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတည္ေထာင္ၾကမယ္ --- လက္လီအေရာင္းဆိုင္ေလးေတြ ဖြင့္ၾကမယ္ --- (၁)

လက္လီစီးပြားေရးစနစ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ စာဖတ္သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဆိုင္ေလး၊ ဆိုင္ႀကီးမွ စလို႔ စူပါမားကတ္ႀကီးေတြအထိ မ်က္မွန္းတန္းမိၾကမွာပါ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႔ရတာေရာ၊ သြားရလာရ လြယ္ကူတာေရာ၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြ ျမင့္မားလာတာေတြေၾကာင့္ပါ စူပါမားကတ္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျမန္မာျပည္မွာ စီးဆင္းေနပါၿပီ။ အဲဒီကေနတဆင့္ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ လက္လီအေရာင္းစနစ္ကေလးအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းတင္ျပလိုပါတယ္။

လက္လီအေရာင္းစနစ္ဆိုတာ

လက္လီအေရာင္းဆိုင္ေတြဆိုတာ ေနရာအတည္တက် သတ္မွတ္ထားၿပီး ကုန္စည္ေတြကို ေသသပ္က်နစြာ ထုတ္ပိုးေရာင္းခ်တဲ့ဆိုင္ေတြပဲျဖစ္ၿပီး စားသံုးသူမ်ားအေနႏွင့္ အလြယ္တကူ တိုက္႐ိုက္၀ယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါအျပင့္ လက္လီအေရာင္းစနစ္နဲ႔တြဲဖက္ၿပီး စားသံုးသူမ်ား အလိုရွိသည့္ ေနရာအေရာက္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈကိုလည္း ေပးပါတယ္။ လက္လီအေရာင္းဆိုတာက ဆိုင္ငယ္ေလးေတြကေန ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္လီအေရာင္းစနစ္ဟာ Supply Chain မွာ အဆံုးသတ္သြားတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထုတ္လုပ္သူေတြက လက္လီအေရာင္းစနစ္ကို သူတို႔ရဲ႕ ျဖန္႔ျဖဴးေရးဗ်ဴဟာေတြမွာ မရွိမျဖစ္ပါရမယ့္၊ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာအျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

လက္လီအေရာင္းဆိုင္ေလးေတြဟာ လမ္းမေဘးမွာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ လူေနအိမ္ေျခေတြနဲ႔ နည္းနည္းပဲရွိၿပီး ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေျခေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာေတြမွာ ဖြင့္ထားတတ္တဲ့ ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ Shopping Mall ေတြလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ (ေနာက္မွ Shopping Mall ေတြအေၾကာင္း တင္ျပပါ့မယ္)၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ေစ်း၀ယ္ထြက္တာကို လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြ ၀ယ္႐ံုမွ်မကဘဲ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ရာ Window Shopping ပံုစံမ်ိဳးလည္း ထြက္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။

Retail ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းဟာ ျပင္သစ္စကားလံုး Retailler ဆိုတဲ့စကားမွ ဆင္းသက္လာၿပီး ျဖတ္၊ ညွပ္၊ ကပ္လို႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒီစကားလံုးကို နာမ္ (Noun) အျဖစ္နဲ႔ သံုးႏႈန္းၿပီး ေသးငယ္ေသာ ပမာဏကိုသာ ေရာင္းခ်တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ Dutch နဲ႔ German ဘာသာစကားေတြမွာလည္း Detailhandel ႏွင့္ Einzelhandel လို႔ သံုးႏႈန္းၾကပါတယ္။ လက္လီအေရာင္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းဟာ အရင္းအႏွီး နည္းပါးတဲ့သူေတြလည္း လုပ္ကိုင္ႏိုင္သလို အျမတ္အစြန္းလည္းရွိၿပီး မိမိစိတ္တိုင္းက် ခ်ဲ႕ထြင္ဖန္တီးႏိုင္တာမို႔ အားသာမႈမ်ား ရွိေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအမ်ိဳးအစားလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္လီစီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းထဲကို ေရာက္ဖို႔ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားၿပီး ျဖည့္စြက္လုပ္ေဆာင္လုိက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြတစ္ခုကို ေကာင္းစြာဖန္တီးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္လီအေရာင္းစီးပြားေရးစတင္ႏိုင္မယ့္ အခ်က္ (၁၀) ခ်က္

တပိုင္တႏိုင္ ကိုယ္ပိုင္ လက္လီစီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္သူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ထြန္းလို႔ လာေနပါၿပီ. ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ၊ မွန္ကန္တဲ႔ အစီအစဥ္ေတြအျပင္ ရည္မွန္းခ်က္ ေကာင္းေကာင္းလည္း ထားႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

၁။ သင့္ေတာ္တဲ့ စီးပြားေရးတည့္မတ္မႈပံုစံကို ေရြးခ်ယ္ပါ ---

ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းထဲမွာ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္မယ့္သူေတြကို အေသအခ်ာ ေနရာခ်ထားႏိုင္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေပးမယ့္သူ၊ ထိုင္ေရာင္းေပးမယ့္သူ၊ ၀ယ္သူမ်ား အဆင္ေျပစြာ ၀ယ္ယူႏိုင္ေစရန္ ေထာက္ပံ့မႈ Supporting ေလးေတြ လုပ္ေပးမယ့္သူ၊ ၀ယ္ၿပီးသားပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ဖို႔ စနစ္တက် စီစဥ္ေပးမယ့္သူ စသည္ျဖင့္ လုပ္ငန္းအရြယ္အစားေပၚ မူတည္ၿပီး ကြဲျပားစြာ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ပဲ လိုႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ HR အေရအတြက္ မ်ားျပားစြာ လိုအပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မသတ္မွတ္ခဲ့ရင္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ေနစဥ္မွာ လူမႏိုင္တာတို႔၊ လုပ္ရကိုင္ရ အဆင္မေျပတာတို႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမစခင္ကတည္းက မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

၂။ ဆိုင္နာမည္ေကာင္းေကာင္းေလး ေပးပါ ---
ကိုယ့္ဆိုင္ေလးရဲ႕ အမည္နာမကိုလည္း မိမိစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ဖို႔ရယ္၊ စားသံုးသူေတြ အလြယ္တကူ ေခၚဆိုႏိုင္ၿပီး မွတ္မိႏိုင္ဖို႔ရယ္ ေရြးခ်ယ္ေပးႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ (ေဗဒင္ေမးလို႔လည္း ဆိုင္နာမည္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သလို ဆိုင္းဘုတ္အေရာင္လည္း ႏွစ္သက္သလို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္.)

၃။ ဆိုင္္လိုင္စင္ေလွ်ာက္ပါ ---

ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ရာတြင္ မိမိပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းမွန္ကန္ဖို႔အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ စည္ပင္သာယာ႐ံုးေတြ မွာ အမည္နာမ တင္သြင္းပါ။ (ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ လုပ္ေလ့ လုပ္ထ နည္းပါတယ္။)

၄။ ဘယ္လိုကုန္စည္ေတြ တင္ေရာင္းမွာလဲ ဆံုးျဖတ္ပါ ---

မိမိလက္လီအေရာင္းဆိုင္ေလးမွာ ဘာေတြတင္ေရာင္းမွာလဲ ေရြးခ်ယ္ပါ။ အဲဒါကို ရပ္ကြက္လူဦးေရ၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း၊ ၀င္ေငြရရွိမႈ၊ သံုးစြဲမႈေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္ၿပီးမွ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မိမိနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းက်င္ေသာ ကုန္စည္မ်ားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေရာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့သူေတြက `ေဆးႏွင့္ စတိုး´ ဆိုၿပီး ဖြင့္လို႔ရသလိုေပါ့။ ေဆးဆိုင္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ လိုင္စင္ကို ေလွ်ာက္ထားဖို႔လည္း လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။

၅။ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ကို ေရးဆြဲပါ ---

လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္ေစ၊ လုပ္ငန္းေသးျဖစ္ေစ၊ စနစ္တက် လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ကိုေတာ့ ေသခ်ာစြာ ေရးဆြဲဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာေတြေရာင္းမယ္။ ဘာေတြ၀ယ္ရမယ္။ စရိတ္ဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မယ္။ ကုန္လက္က်န္ေတြ မေလလြင့္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကေန ဘယ္အခ်ိန္အထိဖြင့္မယ္။ ဘယ္ေန႔ ပစၥည္းေတြ ထပ္၀ယ္မယ္။ အျမတ္ရာခိုင္ႏႈန္းကအစ ဘယ္ေလာက္သတ္မွတ္မယ္ စသည္ျဖင့္ လုပ္ငန္းအတြက္လိုအပ္ႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္မ်ားကို ေရးဆြဲထားဖို႔ လိုပါတယ္။

၆။ လိုက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို ေလ့လာပါ ---

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Customer rights လို႔ေခၚတဲ့ စားသံုးသူမ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုမႈဟာ မတြင္က်ယ္ အေရးမပါေသးေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အေရးပါလာမွာပါ. ဒီေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္က မိမိလိုက္နာသင့္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလ့လာထားဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။

၇။ ေနရာေကာင္းေလးရွာပါ ---

လက္လီအေရာင္းဆိုင္က ကုန္စည္အမ်ားစုဟာ အေျခခံကုန္စည္မ်ားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လွ်က္ရွိတာမို႔ အကြက္အကြင္းေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးမွာ ဖြင့္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိဆိုင္ကို လူမ်ားမ်ား ခလုတ္တိုက္ႏိုင္တဲ႔ ေနရာေလးမွာ ဖြင့္ႏိုင္ရင္၊ သြားရ လာရလြယ္ကူတဲ့ ေနရာမွာ ဖြင့္ႏိုင္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။

၈။ လက္ကားဆိုင္ေတြကေန ေဖာက္သည္ယူပါ ---

မိမိလက္လီဆိုင္ေလးမွာ တင္ေရာင္းမယ့္ ပစၥည္းေတြကို လက္ကားဆိုင္ေတြက ၀ယ္ယူပါ။ လတ္ဆတ္ေသာ၊ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာေသာ၊ အေရအတြက္ မွန္ကန္ေသာ၊ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ေသာ လက္ကားဆိုင္မ်ားမွ ၀ယ္ယူျခင္းျဖင့္ မိမိအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ေကာင္းေတြ ရႏို္င္ပါတယ္။

၉။ ဆိုင္ရဲ႕ မူ၀ါဒကို ခ်မွတ္ပါ ---

မိမိလက္လီဆိုင္ေလးရဲ႕ မူ၀ါဒကိုလည္း အရပ္ေဒသ၊ အေျခအေန ကာလံ ေဒသံနဲ႔အညီ ခ်မွတ္ထားပါ။ ဥပမာ -- တခြန္းဆိုင္၊ ၀ယ္ၿပီးပစၥည္း ျပန္မလဲပါ။ သူမ်ားထက္ေစ်းမ်ားေနလွ်င္ ေငြျပန္အမ္းမယ္ စသည္ျဖင့္ ခ်မွတ္ထားႏိုင္ပါတယ္။

၁၀။ သတင္းျဖန္႔ပါ ---

ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲ လုပ္တာတို႔၊ မိမိဆိုင္မွာ ၀ယ္ေနက် စားသံုးသူမ်ားမွ တဆင့္ မိမိဆိုင္ကို လူပိုသိေအာင္ လုပ္တာတို႔၊ ပစၥည္းမွန္၊ ေစ်းမွန္ေရာင္းတာကို ေပၚလြင္ေအာင္လုပ္တာတို႔၊ အေရာင္းျမွင့္တင္ပြဲ Sales Promotion ေတြ လုပ္တာတို႔ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အထြာနဲ႔ကိုယ္ သင့္ေတာ္သလို သတင္းျဖန္႔ပါ.

ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ မိမိလုပ္လိုတဲ့ လက္လီစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးတစ္ခုကို စတင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္လက္တင္ျပပါဦးမယ္။

အေမ

သၾကၤန္ပိတ္ရက္မွာ စာေရးသူက ဇာတိ ပုသိမ္ကို အလည္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အေမက စာေရး၊ စာဖတ္ ၀ါသနာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာလည္း အေမပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးက တစ္ေခါက္ျပန္ခဲ့တုန္း အေမက ကၽြန္မကို အေခြေလးတစ္ေခြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးကလည္း ပ်က္၊ ျပန္တဲ့ရက္ကလည္း နည္း၊ တျခားအလုပ္ေလးေတြကလည္း မ်ားဆိုေတာ့ အေခြကို ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ အျပန္က်ယူသြားလို႔ ေျပာတာကိုလည္း သယ္စရာေတြမ်ား၊ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး ေလာေလာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရေတာ့ မယူျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့မွ အေခြကို အေမက ထုတ္ေပးတယ္။ သမီးနားေထာင္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ နားေထာင္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ႔ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးအေျခအေနေၾကာင့္ တစ္ညေတာ့ မီးအလာေစာင့္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့တယ္။ နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ အသိတရားေတြလည္း ရခဲ့ရတယ္။ ရသစာေပရဲ႕ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္ခဲ့ရတယ္။ မိမိရဲ႔ စိတ္သႏၱာန္ကိုလည္း သိခဲ့ရတယ္။ ဆင္ျခင္စရာေတြလည္း ရ၊ မွတ္သား လိုက္နာသင့္တာေတြလည္း ပိုသိခဲ့ရတာနဲ႔ စာေရးၿပီး စာဖတ္သူေတြကုိ မွ်ေ၀ခ်င္လာတယ္။

အေခြေလးက ေက်းဇူးႀကီးလွ မိနဲ႔ဘတဲ့။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ေျမာင္းျမေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ဆရာ မင္းယုေ၀၊ ဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္နဲ႔ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) တို႔က လာေရာက္ၿပီး ေဟာေျပာေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႔သူ၊ ၿမိဳ႔သားေတြကလည္း လာလိုက္ၾကတာ ေက်ာင္းတိုက္ေတာင္ လွ်ံထြက္ၿပီး လမ္းမေတြေပၚမွာ ပေရာ္ဂ်က္တာ ထိုးၿပီး နားေထာင္ရတဲ့ အထိကို ပရိတ္သတ္က မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဆရာႀကီး ေျပာတဲ့အထဲက စာဖတ္သူတို႔ကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခ်င္တာက မိခင္ေမတၱာကို ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။

ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းေျပာျပသြားတဲ့ အေမဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးမွာ ဆရာတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္ ပုတီးကုန္းရြာမွာ ေနခဲ့တုန္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဆရာတို႔ ရြာက စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ရင္းနဲ႔ မဂၢဇင္းေဟာင္းတစ္အုပ္ထဲက ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပသြားပါတယ္။ ဆရာ အေျပာကေတာ့ ရွင္းလင္းတယ္။ ထိမိတယ္။ ျပတ္သားတယ္။ နားေထာင္မွတ္သားလို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာက ရသစာေပက ႏွလံုးသားရဲ႕ အာဟာရကို ေပးစြမ္းႏိုင္ၿပီး ရင္ထဲအေရာက္ပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ဥေႏွာက္က မွတ္ဥာဏ္က ဘယ္ေတာ့မွ် မေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အစခ်ီရင္း ၀တၳဳတိုေလးကို စေျပာျပပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏြားမႀကီးတစ္ေကာင္ကိုဆြဲလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေ႐ွ႔နားဖားႀကိဳးကေနဆြဲလို႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန ၾကာပြတ္တစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေဘးမွာလည္း ႏြားသားေပါက္ေလးက ဟိုဒီ ေလွ်ာက္ေဆာ့ရင္း ပါလာတာေပါ့။ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္လူက `ေနမ၀င္ခင္ ဒီႏြားမႀကီး သတ္ၿပီးမွ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မင္းၾကာပြတ္ကို နာနာ႐ိုက္ကြာ´ လို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္ကလူကလည္း ၾကာပြတ္ကို ခပ္နာနာေလး ႐ိုက္ေတာ့တယ္။ ႏြားငယ္ေလးကလည္း ေဆာ့ရင္း ေလွာင္ရင္းနဲ႔ လိုက္လာ။ အသားနာလာေတာ့လည္း ႏြားမႀကီးက ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေလွ်ာက္လာနဲ႔ လယ္ကြင္းစပ္ ကန္သင္း႐ိုးျပတ္ေတြ အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏြားမႀကီးက ေလထဲက အနံ႔တစ္ခုကို ရလို႔ လမ္းေလွ်ာက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေႏွးေလးလို႔လာပါတယ္။ ႏြားသားေပါက္ေလးကလည္း ေဆာ့ရင္း နဲ႔ အေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ႏြားမႀကီး ေလွ်ာက္တာ ေႏွးလာလို႔ ေနာက္ကလူက ၾကာပြတ္ကို ပိုနာေအာင္ ႐ိုက္။ အသားနာေတာ့လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေလွ်ာက္လိုက္။ ေလထဲက အနံ႔ကို တစ္ခ်က္ျပန္ရလိုက္။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေလးသြားလိုက္နဲ႔။ တစစနဲ႔ ကန္သင္း႐ိုးျပတ္တစ္ခုကို ေရာက္ေရာ ႏြားမႀကီးက ကန္သင္းေဘာင္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ထားၿပီး လံုး၀ကို ဆက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႔ကလူက ေနာက္ကလူကို ပိုၿပီး နာနာ႐ိုက္ခိုင္း။ ဘယ္လိုပဲ နာေအာင္ ႐ိုက္႐ိုက္ ႏြားမႀကီးက လံုး၀ကို ဆက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူရေနတဲ့ ေလထဲက ေသြးညွီနံ႔ ေတြက ႏြားသတ္႐ံုျဖစ္ေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသခ်ာသြားလို႔ပါပဲ။ တိရိစၧာန္ဆိုေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေသရမွာကို သိလာတဲ့အတြက္ အေၾကာက္အကန္ ကန္ထားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႕ကလူက ငါတို႔က ေန၀င္အမွီ ႏြားကို အၿပီး သတ္ရမွာ။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ႏြားမႀကီးကို မခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ႏြားမႀကီးရဲ႕ နဖားႀကိဳးကို ေရွ႔ကို လွန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေရွ႔က အားကုန္ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးကလည္း ႏွာသီးႏုႏုေလးကို နဖားႀကိဳးႀကီးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၿပီး အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေနေပမယ့္လည္း လံုး၀ကို ဆက္မလွမ္းေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက `မထူးေတာ့ဘူး။ မင္းပါေ႐ွ႔လာခဲ့။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အားကုန္ဆြဲရင္ ဒီႏြားမေတာ့ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး´ လို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးခမ်ာမွာ နာက်င္လြန္းလို႔ေနေသာ္လည္း လံုး၀ကို ဆက္မလွမ္းပါဘူး။ ႏွာသီးႏုႏုေလးကေန ေသြးေတြလည္း ထြက္ေနေသာ္လည္း ဆြဲတဲ့သူမ်ားက အားမေလွ်ာ့ဘဲ အားကုန္ဆြဲလိုက္တဲ့ တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ႏွာအံုတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ေသြးမ်ားလည္း ခ်င္းခ်င္းရဲသြားပါတယ္။ ေ႐ွ႔ကေနၿပီး အားကုန္ဆြဲတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လည္း အရွိန္လြန္ၿပီး ဖင္ထုိင္လဲက်သြားလို႔ နဖားႀကိဳးလည္း လြတ္သြားပါတယ္။

ႏြားမႀကီးလည္း အားကုန္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ေျပးလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အေ၀းကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏြားသားေပါက္ေလးက သူ႔အေမကို ျမင္လို႔ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေသရမွာကို ေၾကာက္လို႔ ေျပးေနတဲ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ေျပးႏႈန္းက ျမန္လြန္းလို႔ ႏြားေပါက္ကေလးက မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကေန သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚေတာ့တာေပါ့။ သားရဲ႕ ေအာ္သံကို ၾကားေတာ့ ႏြားမႀကီးက တုန္႔ကနဲရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူအသတ္ခံရမွာကို သတိရသြားျပန္ေတာ့ တခါျပန္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ႏြားေလးက ထပ္ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ခုနက လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ႏြားေလးနားကို ေရာက္ၿပီး ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ေတာ့ ငါတို႔ႏြားမႀကီးကို မဖမ္းေတာ့ဘူး။ ဒီႏြားေလးကိုပဲ ဖမ္းသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႏြားေလးကို ဆြဲလို႔ ႏြားသတ္႐ံုကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားသတ္႐ံုရဲ႕ တိုင္တစ္တိုင္မွာ ႏြားေလးကို ခ်ည္ထားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက `မင္း ႏြားေလးကို ခပ္နာနာ႐ိုက္တဲ့၊ အဆက္မျပတ္႐ိုက္တဲ့´ အဲဒီေတာ့ ေနာက္လိုက္ကလည္း ႐ိုက္ေတာ့တာေပါ့။ အ႐ိုက္ခံရေတာ့ ႏြားေလးကလည္း နာလြန္းလို႔ ေအာ္၊ သားေအာ္သံကိုၾကားေတာ့ ႏြားမႀကီးက ျပန္လွည့္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခပ္နာနာ႐ိုက္၊ ႏြားေလးကလည္း ေအာ္ေတာ့ ႏြားမႀကီးခမ်ာ သူ႔ကို သတ္မယ့္ ႏြားသတ္ကုန္းကို ဘယ္သူမွ မေခၚရဘဲ ျပန္လာေတာ့တာေပါ့။ သားေဇာနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေဘးေတာင္မွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ေသတြင္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လာေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေနလည္း ၀င္သြားပါၿပီ။ ၀တၳဳတိုေလးလည္း အဆံုးသတ္သြားပါၿပီလို႔ ဆရာက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳတိုေလးက မိခင္ေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။ အေမတိုင္းက သားသမီးေတြကို အသက္နဲ႔လဲလို႔ ခ်စ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ မိခင္ဆိုတာကို ေဖာ္က်ဴး႐ံုတင္ပါ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာ ရရွိသြားတယ္ဆိုရင္ တင္ျပရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဆီမွာ `ေက်းဇူးႀကီးလွ မိ နဲ႔ ဖ´ ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးေတြ ေဟာေျပာထားတဲ့ အေခြေလးရွိပါတယ္။ ဖိုင္ဆိုက္ႀကီးလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ Upload လုပ္လို႔ မရႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် နားဆင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ၿပီး အေခြေလးကို ေပးပါ့မယ္. လိုအပ္သူမ်ား ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။

စြက္ဖက္တာ ေကာင္းတယ္။ စြက္ဖက္တာ မေကာင္းဘူး။

ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေရးပါဆိုၿပီး ေမးခြန္းေလးေတြ အေနနဲ႔ ေမးထားတာကို ေရးေျဖသေဘာမ်ိဳးေလး ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

စြက္ဖက္တယ္ဆိုတာကို ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၾကည့္ရင္ သူတပါးကိစၥတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္တယ္ဆိုတာကို လူတိုင္းနားလည္ၾကမွာပါ။ စြက္ဖက္ျခင္းဆိုတဲ့အလုပ္ကို လူတိုင္းလိုလို လုပ္ေဆာင္ၾကဖူးပါလိမ့္မယ္။ အိမ္သားေတြအခ်င္းခ်င္း၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းၾကားမွာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံတကာၾကားမွာေတာင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စြက္ဖက္တာေကာင္းလား၊ ဆိုးလား၊ မစြက္ဖက္ရဘူးလား စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ဒြိဟျဖစ္စရာေတြ အေတာ္ေလးမ်ားလွပါတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့ ` ငါက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ၀င္ၿပီးစြက္ဖက္တာ စြက္ဖက္ရမွာပဲ။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ သူနားလည္လာပါလိမ့္မယ္။´ တခါတခါက်ေတာ့လည္း `ငါက ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ။ လက္မခံလည္းေနေပါ့´ ဆိုတဲ့ စိတ္ခ်ဥ္သြားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ခံစားၾကဖူးမွာပါ။

အဲဒီေတာ့ စြက္ဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ အေနအထားတစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရွိေနၾကမွာပါ။ စြက္ဖက္လြန္းလို႔လည္း အခင္အမင္ေတြပ်က္၊ သံေယာဇဥ္ေတြျပတ္၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မၾကည့္ခ်င္၊ နာမည္ေလးေတာင္မွ မၾကားခ်င္ စတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ ျဖစ္သြားတတ္သလို ေနဟာ မစြက္ဖက္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္စိေၾကာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနလို႔ တစ္စံုတစ္ဦးက ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ပ်က္စီးသြားျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ရဦးမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ စြက္ဖက္ျခင္းကို အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ခြဲျခမ္းၿပီးေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္ေလ။

အေၾကာင္းအရာ မွန္ပါေစ

တပါးသူရဲ႕ အေရးအရာမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တယ္ဆိုတာ မိမိဘက္က ဒီလိုျမင္လို႔၊ သူမွားမွာစိုးလို႔ စသည္ျဖင့္ ခံစားခ်က္အေပၚမွာ ဦးတည္လို႔ စြက္ဖက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဖက္သားအေပၚ မိမိစြက္ဖက္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေလး က မွန္ကန္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္တစ္ဖက္သတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္သားအေပၚ မမွန္ကန္တဲ့ စြက္ဖက္မႈေလးေတြ မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ရတာျဖစ္လို႔ မိမိမွာ “သူ႔အတြက္ ေကာင္းပါေစ၊ သူလမ္းမွန္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖုိ႔ လိုအပ္ေနတာေလးေတြကို ျဖည့္စြက္လို႔ စြက္ဖက္တာမ်ိဳး၊ ေစတနာမွန္ကန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ တစ္ဖက္သားအေပၚမွာ ငါကပဲ ဦးေဆာင္ခ်င္လို႔၊ ငါ့ကပဲ လႊမ္းမိုးခ်င္လို႔ “ စတဲ့ အတၱစိတ္မ်ိဳးေလးေတြ ကင္းစင္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

စြက္ဖက္ပံုမွန္ပါေစ

သူတပါးရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကို ရည္ေမွ်ာ္လုိ႔ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ စြက္ဖက္ပံုေလးလည္း မွန္ကန္ဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ မိဘေတြက သားသမီးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးေသခ်ာေစဖို႔ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ စြက္ဖက္ရာမွာ စြက္ဖက္မႈပံုစံမွန္ကန္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ငါက မိဘပဲ။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔လုပ္တာပဲ ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္သတ္အတၱမ်ိဳးနဲ႔ မစြက္မိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ တခါက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘေတြအေနနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ရပါတယ္. ဒီေန႔ေခတ္လို နည္းပညာထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ နည္းပညာသစ္ရဲ႕ အရသာျမည္းစမ္းခြင့္ မေပးဘူးဆိုရင္ သားသမီးေတြ နစ္နာမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြက အင္တာနက္ကို သံုးစြဲေနၾကလို႔ မဟုတ္တာေတြ ၾကည့္ေနမွာလား။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တခ်ိန္လံုး chatting ေတြ၀င္ေနမွာလား။ နင္ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေျပာေနတာလဲ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ. ငါၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး အတင္း၀င္လို႔ ၾကည့့္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္၊ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြနဲ႔ ပိတ္ပင္လို႔ စြက္ဖက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြပဲ ေနာက္က်က်န္ခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ယံုၾကည္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စြက္ဖက္သူကလည္း မိမိစြက္ဖက္မယ့္သူကို ယံုၾကည္ေပးၿပီး သူ႔ကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္က်ဥ္းေပးဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလည္း စြက္ဖက္ခံရတဲ့သူက ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ၾကားထဲက ခင္မင္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈေတြေၾကာင့္ သူက ငါ့ကို ေျပာတာ ငါ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔။ ငါ မွားေနလား ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆန္းစစ္ျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ တစ္ခုကို ေပးႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

မိမိတို႔ၾကားထဲက အေနအထားကို ဆန္းစစ္ပါ

တစ္စံုတစ္ရာကို တစ္စံုတစ္ဦးထံ စြက္ဖက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မိမိတို႔ၾကားထဲက အေနအထားကို ဆန္းစစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ရင္းႏွီးလဲ။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္လဲ။ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သိကၽြမ္းေနတာလဲ။ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္အထိရွိလဲ စတဲ့ အေနအထားေတြကို ေသခ်ာစြာ ဆန္းစစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ တဖက္သားကို လမ္းဖြင့္ေပးၿပီး စြက္ဖက္တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေခ်ာင္ပိတ္႐ိုက္ရင္ ေခြးေတာင္ ျပန္ကိုက္တာမို႔ အတင္းအက်ပ္ နင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ စြက္ဖက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ အျမင္မၾကည္၊ နားလည္မႈလြဲလို႔ ခင္မင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈေတာင္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ေလးစားမႈရွိပါေစ

တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ ေလးစားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ ေျပာဆိုမႈေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္လို႔ မေသာက္ဖို႔၊ အရက္မေသာက္ပဲ ပူပင္ေသာကေတြ ေပ်ာက္ေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေဖြရွာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေသာက္တာ ေလွ်ာ့ပါလို႔ ေျပာမယ့္ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း အရက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ မင္းမေသာက္နဲ႔ ေျပာမယ့္ ပါးစပ္က အရက္နံ႔ထြက္ေနရင္ စြက္ဖက္ခံရသူက လက္ခံႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္အငယ္ကို နင္စာက်က္၊ အေလလိုက္မေနနဲ႔လို႔ ေျပာမယ့္ အႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔မွာလည္း အငယ္က လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုေတာ့ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္မ်က္ေခ်းက်ေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူမ်ားပဲ လိုက္ေျပာေနတာပဲ။ ေနရာတကာ ပါလြန္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

စြက္ဖက္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေလးကို နားေထာင္႐ံုနဲ႔ပဲ သူ႔မွာ Negative Sense ရွိတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူတို႔ လက္ခံနားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မစြက္ဖက္ဘူး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းက ႏ်ဴလက္နက္ေကာင္း ေတြ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ လုပ္ၾကရင္းနဲ႔ ကမၻာသူ။ ကမၻာသားေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္။

မိသားစုၾကား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွသည္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားအဆင့္အထိ စြက္ဖက္မႈေတြက လုပ္ေနရပါတယ္။ တစ္ဖက္သား လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ စြက္ဖက္မႈမ်ိဳးေတြ လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ပံုမ်ားလည္း ကြဲျပားႏိုင္ၿပီး အေျဖမွန္မ်ားလည္း တစ္မ်ိဳးထက္မက ရွိႏိုင္တာမို႔ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကၽြန္မနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္သလို တထပ္တည္းလည္း တူညီႏိုင္ပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အျမင္မ်ားကိုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။

စာေၾကြးေတြဆပ္မယ္ ---

မႏွစ္ကတည္းက ေရးပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ ပိုစ့္ကို ပိတ္ရက္မွာ အပီေရးခဲ့တယ္။ ေၾကြးလည္း ဆပ္တယ္။ အတိုးလည္းပါတယ္။

ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚႀကီးရယ္ (၄)

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနလို႔ရပါတယ္။ ေဒၚႀကီးတို႔က သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ ကၽြန္မကိုဆို တခါမွ် မ႐ိုက္ဘူး။ ကၽြန္မလုပ္တာေတြ မွားတဲ့အခါ၊ ေဒၚႀကီးက စိတ္တိုင္းမက်တဲ့အခါ ဆူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွ်လည္း မဆဲပါဘူး။ မနက္တိုင္း ေဒၚႀကီးနဲ႔ ေစ်းလိုက္ၿပီး ေစ်းျခင္းကူဆြဲရပါတယ္။ အဘြားးႀကီး ဆိုင္ကို ၀င္တဲ့အခါလည္း ၀င္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို အဘြားႀကီး ဆိုင္နားက လူေတြက ေတြ႔တိုင္း အငယ္မေလး နင္၀လာလိုက္တာ။ အသားေတြလည္း ျဖဴလာတယ္တဲ့။ အျမဲ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ ၀မွာေပါ့။။ ကၽြန္မက တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထမင္းကို အ၀အျပဲစားရတာ။ မုန္႔ကလည္း အဆင္ေျပသလို စားရပါတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ အလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ဆို တစ္ေရးေတာင္ အိပ္ရေသးတယ္။ အျပင္လည္း သိပ္မွ မထြက္ရဘဲ။ အသားေတြက ျဖဴတာေပါ့။

ေဒၚႀကီးက ေစတနာ ေကာင္းရွာတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ဘုရားပြဲျပင္တဲ့အခါတိုင္း ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အမ်ားႀကီးကို အနီးအနားလည္းေ၀။ ကၽြန္မလည္း အ၀အျပဲစားေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မကို နင္တို႔အိမ္ကို သြားေပးေခ် ဆိုၿပီး အိမ္က သူေတြ စားဖို႔ ထည့္ေပးတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေဒၚႀကီး စိတ္ဆိုးတာကို ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ရတာ။ ေၾကာက္လုိက္တာ။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ ဒီေလာက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရတာကို --- ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးရတာလဲဆိုေတာ့ ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္မွာ ဘီဒိုေတြ ရွင္းတဲ့တစ္ေန႔ေပါ့။ ဘီဒိုထဲက အက်ီေတြ ကို ခ်ၿပီး မ၀တ္ေတာ့မယ့္ အက်ီေတြကို ေရြးၿပီး ပီနံအိတ္နဲ႔ ထုတ္တာေပါ့။ အဲဒီအက်ီေတြထဲမွာ ကၽြန္မညီမေလးေတြနဲ႔ ေတာ္ႏိုင္တဲ့ အက်ီေလး ႏွစ္ထည္ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မက ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေစ်းသြားရင္ အဘြားႀကီးကေန တစ္ဆင့္ ေပးခိုင္းမယ္ေပါ့။ ေဒၚႀကီးကလည္း ကၽြန္မဖြက္လိုက္တာ မျမင္လိုက္ဘူးေလ။ ေနာက္ေန႔ေစ်းသြားေတာ့ အဘြားႀကီးတို႔ဆိုင္ကို မ၀င္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မက အက်ီကို ကၽြန္မ၀တ္တဲ့ စကတ္ထဲမွာ ထည္ယူသြားတာ. ေဒၚႀကီးက မုန္႔ မ၀ယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေပးလို႔မရဘူးေပါ့။ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းျခင္းေတာင္းရွင္းရင္းနဲ႔ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေမ့ခဲ့တယ္တဲ့။ အငယ္မေလး နင္သြား၀ယ္လိုက္တဲ့။ ကၽြန္မရင္ထဲ ကုလားဘုရားလွည့္သြားတယ္။ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။ ကၽြန္မလည္း အင္းဆို္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ေဒၚၾကီဒးက ျခံတခါးလိုက္ပိတ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ စကတ္ႀကီး ေဖာင္းေနတာေတြ႔ေတာ့ နင့္စကတ္ၾကီးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ ကၽြန္မလည္း ပ်ာပ်ာသလဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေပါ့။ ပြေနလို႔ပါ ဆိုေတာ့ ေဒၚႀကီး ဒါဆို ခ်ိတ္ထိုးမွေပါ့။ လူေတာထဲ ကၽြတ္က်မွ ဒုကၡဆိုၿပီး ကၽြန္မ စကတ္ကို ကိုင္လိုက္ေရာ အထဲက အက်ီထုတ္ႀကီးက ျပဳတ္က်လာေရာ။ ေဒၚႀကီးလည္း ျမင္သြားေရာ အရမ္းစိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ဆူတယ္။ မ႐ိုက္ဘူး။ မဆဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႀကီး ေျပာတာေတြက ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးကိုလည္း တင္းေနလိုက္တာ။ ကၽြန္မျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ေနာက္ေန႔ ေစ်းသြားေတာ့ အဘြားႀကီးကိုလည္း တိုင္တယ္။ ကၽြန္မခိုးထားတဲ့ အက်ီေတြကိုလည္း ေပးလိုက္တယ္။

ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္မွာ ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ။ အလုပ္ကလည္း သက္သာတယ္။ ေဒၚႀကီးတို႔ျခံထဲမွာ သီးပင္ စားပင္ေတြကလည္းမ်ားတယ္။ သရက္ပင္၊ ကြမ္းသီးပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္ တို႔ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း အပင္တက္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ သရက္သီး သီးခ်ိန္တုန္းကေပါ့ --- ကၽြန္မခ်ည္းပဲ သရက္သီးေတြ တက္ခူးတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိခ်က္ကလည္း ေကာင္းရွင္။ စားရတာ ၿမိန္လိုက္တာ။ ကြမ္းသီးပင္လည္း ကၽြန္မက မရရေအာင္ တက္တာပဲ။ တခါခူးရင္ ကြမ္းသီးေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဘြားႀကီးတို႔ကိုလည္းေပး၊ ေဒၚႀကီးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း သြားလွဴေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ အမ်ားႀကီးပိုေသးတာ။ အဲဒါေတြကို ေရာင္းစားလိုက္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို မုန္႔ဖိုးဆိုၿပီးေပးတယ္။

ေဒၚႀကီးက ကၽြန္မကို အ၀တ္အစားေတြလည္း အမ်ားႀကီး၀ယ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေခၚ ေဘထုတ္ဆိုင္ေပါ့။ ကၽြန္မကို အဲဒီကို ေခၚသြားၿပီးေတာ့ နင္ႀကိဳက္တာေရြးဆိုၿပီး ၀ယ္ေပးတာ. ကၽြန္မ အဲဒီလုိ အက်ီအသစ္ေတြ ရရင္ ကၽြန္မ ညီမေလးေတြကိုလည္း ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္မွာ ေနတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ၀မ္းဆက္ အသစ္ႏွစ္စံုေတာ့ ေဒၚႀကီးက ၀ယ္ေပးထားတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မ အိမ္ကို လြမ္းလို႔ ျပန္ခ်င္တဲ့အခါ ေဒၚႀကီးတို႔ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျပန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရင္ ေဒၚႀကီးက မုန္႔ေတြ ထည့္ေပးတတ္တယ္။

ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္မွာ ေနတုန္း ကၽြန္မ နာမည္အသစ္ႏွစ္ခုရလိုက္တယ္။ ဘဘႀကီးက နင့္ကို ငါ နာမည္အသစ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေပးထားတာေလ။ နင့္ကို တ႐ုတ္လိုဆိုရင္ “ ပင္းပင္း” လို႔ ေခၚမယ္တဲ့။ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အေဖ စိတ္ဆိုးၿပီး ႐ိုက္လိုက္တာ။ နားစည္ထိသြားၿပီး နားနည္းနည္းေလးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘဘႀကီးက ပင္းပင္းလို႔ ေျပာတာ.။ ေနာက္ ျမန္မာ နာမည္တစ္ခု ရွိေသးတယ္တဲ့။ လွေတာ့ လွတယ္။ “ မယ္လမ္းေမွ်ာ္” တဲ့။ ကၽြန္မက ဘဘႀကီးတုိ႔၊ ေဒၚႀကီးတို႔နဲ႔ အျမဲ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနရေတာ့ ပ်င္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လမ္းထြက္ဖို႔ ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ မႀကီးတို႔ ရန္ကုန္က ျပန္လာလို႔ အျပင္သြားရင္ ကၽြန္မကို ေခၚပါေစလို႔ က်ိတ္ဆုေတာင္းမိတယ္။

ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္မွာ ေနတုန္း ကၽြန္မ ခရီးေတြြလည္း ထြက္ရေသးတယ္။ ဘုရားဖူးေပါ့။ ရန္ကုန္ရယ္။ က်ိဳက္ထီး႐ိုးရယ္။ ကၽြန္မက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ မႀကီးတို႔က ႐ိုက္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ပို္က္ဆံေပးရမယ္တဲ့။ တစ္ပံု ၅၀၀ တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ႐ိုက္ခ်င္လြန္းလို႔ ႐ို္က္ခဲ့တယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပို္က္ဆံကို ကၽြန္မတြက္တတ္သေလာက္တြက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အိပ္ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ႐ိုက္တာ ဆိုၿပီးပဲ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ပံုေတြရေတာ့ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံ မေပးရဘူးေလ။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ၾကြားထည့္လိုက္တယ္။ အေမကလည္း အငယ္မေလး ဓာတ္ပံုေတြ ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ျပလိုက္ေသးတယ္။

ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေအးလည္း ေအးခ်မ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ေဒၚႀကီးက အငယ္မေလး နင္ဘုရာ ရွိခိုးတတ္သလားတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ၿပီးလြယ္ စီးလြယ္ “ အင္း ” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေဒၚႀကီးက ငါ့ကို ဘုရားစာေတြ ရြတ္ျပစမ္းတဲ့။ ေသေရာ -- ကၽြန္မလည္း တစ္ခုမွ မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဒၚႀကီးက နင္ မတတ္ရင္ ငါသင္ေပးမယ္တဲ့။ ကၽြန္မက စာလည္း မတတ္ေတာ့ ေရးျပလည္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဒၚႀကီးက ငါဆိုျပတာ လိုက္ဆိုတဲ့။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ေဒၚၾကီးက တစ္ခြန္းစဆိုျပတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ မနည္း နားေထာင္ယူရတယ္။ ဘာတဲ့ “ ဗုတ္ဓံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ”။ ခက္လို္က္တာ။ ပါးစပ္ထဲမွာလည္း ရြတ္ရတာ တစ္မ်ိုဳးပဲ။ လွ်ာကိုလည္း လည္သြားတယ္ ထင္မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ေဒၚႀကီးက ေလးငါးခြန္းလည္း ခ်ေပးေရာ နင္ ငါ့ကို ကိုးေခါက္ရြတ္ျပတဲ့။ ေသေရာ ကၽြန္မလည္း မဆိုတတ္ဘူး။ အရမ္းကိုမွ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ ညွစ္ၿပီး ဆိုျပလိုက္တယ္။ ေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ အသံထြက္ေတြ မပီေသးဘူးတဲ့။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္သင္မယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ဆိုရဦးမွာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေတြးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ ေဒၚႀကီးက ဆိုခိုင္းရင္ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္ဆိုခိုင္းရင္ “ ေမ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚႀကီးရယ္ ” လို႔ --- ေဒၚႀကီးက ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးရင္ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။ ေမ်ာက္ ဘ၀က ေကာင္းတယ္လို႔။ ဘာမွ် ပူစရာ မလိုဘဲ သစ္ပင္ေတြ ၾကားမွာ တစ္ပင္ က တစ္ပင္ ကူးသြားေနတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေလာက္လည္း အလုပ္မ႐ွဳပ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။ တကယ္ေျပာတာ တစ္ခါ တစ္ေလ ကၽြန္မေလ ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေပၚလာတယ္။ ----

ၿပီးပါၿပီ။

စာတစ္ပုဒ္မွ ေတြးေခၚမႈ တစ္ခု တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရတယ္ဆိုရင္ ေရးရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။

ဖတ္႐ွဳအားေပးမႈကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္ ---

ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚႀကီးရယ္ (၃)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဒၚႀကီးက အဘြားႀကီးဆီမွာ ကၽြန္မကို ေခၚမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာလာတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာေပါ့။ အဘြားႀကီးက ေျပာတယ္။ အငယ္မေလး အိမ္ျပန္တဲ့။ ညည္းအက်ီေတြသြားယူလာခဲ့တဲ့. ဒီေန႔ေစ်းျပန္ရင္ ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္ကို သြားမွာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အိမ္ကို သုတ္ေျခတင္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းေလးကို ျပန္လာၿပီး အဘြားႀကီးနဲ႔ ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအေမလည္း ပါတယ္ေလ။ ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေဒၚႀကီးက လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းဖို႔ ေခၚမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ေနာက္ေတာ့ ဘြားႀကီးတို႔နဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ လစာေျပာၾကပါေလေရာ။ ဘြားႀကီးက တူမေလး သင့္ေတာ္သလိုေပးပါ။ စႏၵာေရႊတို႔ အိမ္မွာေတာ့ တစ္လကို တစ္ေသာင္းေပးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဒၚႀကီးက ဒါဆိုလည္း သူ တစ္လကို တစ္ေသာင္းေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမက ၀င္ၿပီးေတာ့ လစာကို ႀကိဳတင္ေငြေလး ထုတ္ေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ ေဒၚႀကီးက ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း လန္႔သြားတယ္။ ေဒၚႀကီးက ဆက္မေခၚေတာ့မွာ စိုးရိမ္သြားမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚႀကီးကေျပာတယ္။ နင္တို႔လည္း အခက္အခဲျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ငါေပးလိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ကို အမ်ားႀကီးေတာ့ ႀကိဳမေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ အေမက သံုးလစာဆို ရပါၿပီ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ေဒၚႀကီးက သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ အေမတို႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့မွာလည္း သားသမီးေတြရွိလို႔ မတရားမခိုင္းဘူး။ ငါ မႏိုင္မနင္းျဖစ္တာေလာက္ပဲ ခိုင္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ လစာေငြ ႀကိဳတင္ယူၿပီးမွ ရွဳပ္ ရွဳပ္ ရွက္ ရွက္ေတြ လာမလုပ္နဲ႔ လို႔ေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒါနဲ႔ အေမနဲ႔ အဘြားႀကီးလည္း ေဒၚႀကီးေပးတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ယူၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း အငယ္မေလး လိမ္လိမ္မာမာေနလို႔ မွာသြားတယ္. ကၽြန္မလည္း အေမတို႔ ျပန္သြားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေျပးအလႊားသြားၿပီးေတာ့ အေမေရ --- စႏၵာေရႊတို႔ အေၾကြူကို သြားဆပ္ေနာ္။ ကၽြန္မကို လာဖမ္းမွာ ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အေမကလည္း ေအးပါ။ စိတ္ခ်ပါ. မဖမ္းပါဘူး လို႔ ေျပာမွ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားရတယ္.

ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးကို ေျပာတယ္။ ေဒၚၾကီး ကၽြန္မကို ခိုင္းပါ။ ကၽြန္မ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဒၚႀကီးက ေအး တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ညည္းကို အရင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရဦးမယ္တဲ့။ ကၽြန္မယူလာတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မေနရမယ့္ ေနရာကို ျပတယ္။ အားပါး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေနရမယ့္ အခန္းေလးက ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးေလာက္ရွိတယ္။ ေက်ာက္ပ်ဥ္လည္း ေပးထားတယ္။ သနပ္ခါးကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေစ်းက ၀ယ္လိမ္းတဲ့။ ဆပ္ျပာနဲ႔ ကၽြန္မသံုးဖို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးလည္းေပးတယ္။ အေဟာင္းေလးေပမယ့္ အေကာင္းေလး။ အိမ္မွာဆို အဘိုး ပုဆိုးနဲ႔ ပဲ သုတ္ရတာ။ တခါတေလ ခ်င္းေစာင္ၾကမ္းနဲ႔ေလ။ ညည္းေရခ်ိဳးတဲ့. ေခ်းေတြ စင္ေအာင္ ေသခ်ာဆပ္ျပာတိုက္ၿပီးခ်ိဳးတဲ့။ ကၽြန္မေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ အက်ီေလး ၀တ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးက ညည္းဆံပင္ေတြက ရွည္ေနတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိဘူးတဲ့။ ဆံပင္ညွပ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အစေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ အိမ္မွာ ညွပ္ေပးမယ္ပဲ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဒၚႀကီး သမီးအငယ္နဲ႔ ဆိုင္မွာ သြားညွပ္ရမွာ။ သြားတာေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းသြားရတာ။ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႔မွာက စက္ဘီး။ ဆိုင္ကယ္ အသံုးမ်ားတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔က ျမင္ဖူးတာပဲရွိတာ။ ကိုင္မွ မကိုင္ဖူးဘဲ။ စက္ဘီးလည္း မစီးတတ္ဘူး။ ကၽြန္မက လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္ပဲထင္တာ။ ေနာက္ေတာ့မွ မႀကီးက ဆိုင္ကယ္ ထုတ္လာၿပီး နင္ တက္တဲ့။ ေသခ်ာလည္း ကိုင္ထားတဲ့။ ကၽြန္မ မ်ား ဘယ္ေလာက္တံုးလဲ။ တက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္နားကိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ မႀကီးလည္း သြား မကိုင္ရဲဘူး။ ဆူမွာ ေၾကာက္လို႔။ ကၽြန္မလည္း ဘယ္လိုကိုင္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ေဒၚႀကီးက ထြက္လာၿပိး ဒီနားကို ကိုင္ဆိုၿပီး ကၽြန္မ ထိုင္ေနတဲ့ ေအာက္က တန္းေလးကို ျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေဒၚၾကီးျပတဲ့ အတိုင္း ထိုင္လိုက္သြားခ့ဲတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မႀကီးက တိုတိုနဲ႔ ရွင္းရွင္း ညွပ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ညွပ္လိုက္တာ။ ကၽြန္မလည္း ႏွေျမာေပမယ့္ မႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ ျပန္မေျပာရဲဘူး။

ဆံပင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္တိုသြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေခါင္းေတြ ေပါ့သြားသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ႀကီး စီးၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္မွ ေဒၚႀကီးက ကၽြန္မလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ခိုင္းေတာ့တယ္။ ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ေတြကလည္း လြယ္လြယ္ေလးေတြ။ ၾကမ္းတိုက္။ တံျမက္စည္းလွည္း။ ပန္းကန္ေဆး။ ျခံရွင္း။ တကယ့္ကို လြယ္လြယ္ေလးရယ္။ ေရေတာင္မွ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခတ္စရာ မလိုဘဲ ခလုတ္ကေလးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေရေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ က်လာေရာ-- ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပတယ္။ ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဒၚႀကီးခိုင္းတဲ့ လက္တို လက္ေတာင္းေတြ ေတာ့ လုပ္ေပးရတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းသက္သာတယ္။

ေျပာရဦးမယ္။ စားတာကလည္း အလွ်ံပယ္ပဲ။ ထမင္းကလည္း အိေနတာ. ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ထမင္းကိုလည္း အိုးခြဲမခ်က္ဘဲ ေဒၚႀကီးတို႔ စားတ့ဲ ထမင္းပဲ စားရတာ။ ထမင္းကေတာ့ စားေကာင္းတယ္. ဟင္းကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ငါးပိခ်က္က ေန႔တိုင္းမခ်က္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ေန႔ေတြ စားရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ငါးပိ ခ်က္တဲ့ေန႔ေတြဆို ေနာက္ေန႔စားဖို႔ ခြဲၿပီးခ်န္ထားလိုက္တယ္။ ဒါကို ေဒၚႀကီးျမင္ေတာ့ ေနာက္ဆို ငါးပိ ကို မ်ားမ်ားခ်က္ထားၿပီး တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေႏႊးၿပီး စားခိုင္းတယ္။ ထမင္းကေကာင္း။ ဟင္းကလည္း ၿမိန္ဆိုေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႔။ အငယ္မတို႔က စားခ်က္က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေတာ္ေတာ္ စားတာ။ ေဒၚႀကီးကလည္း နင္မ၀ေသးရင္ ထပ္ယူ ဆိုေတာ့ ဗိုက္က ျပည့္ေနေပမယ့္ စားလို႔ မ၀ေသးဘူးထင္ၿပီး ထပ္ခ်ည္းယူတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မထႏိုင္တာ။ အလုပ္ကလည္း သက္သာ. ေကာင္းေကာင္းလည္း စားရ။ ေကာင္းေကာင္းလည္း ေနရတယ္။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ဗြီဒီယို မၾကည့္ရဘူး. ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္က ထင္သေလာက္ ရဳပ္ရွင္မၾကည့္ၾကဘူး။ ၾကည့္ရင္လည္း အဂၤလိပ္ကားနဲ႔ ကိုရီးယားကားပဲ ၾကည့္တာ။ ကၽြန္မကလည္း ေနတိုး တို႔ ေျပတီဦးတို႔ပဲ ႀကိဳက္တာ ---

ဆက္ပါဦးမည္-- ေမွ်ာ္

ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚၾကီးရယ္ (၂ )

ဒီလိုနဲ႔ပဲ စႏၵာေရႊတို႔ဆီမွာ ဆီတလူးလူးနဲ႔ မိ္ိုးလင္းလိုက္ မိုးခ်ဳပ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ တေန႔ေန႔လည္မွာေတာ့ ေစ်းေရာင္းေနရင္း စႏၵာေရႊက အိမ္မွာ ဆီခ်က္ပုလင္းက်န္ခဲ့တယ္။ ျပန္ယူလို႔ ခိုင္းလို႔ ျပန္သြားယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ မေတြ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စႏၵာေရႊက နင့္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မဇက္ပိုးကိုလည္း ႏွစ္ခ်က္႐ုိက္ပါတယ္။ ျပန္ေလွ်ာ္ေပးလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မက သူတို႔သယ္ခိုင္းတာေတြကုိပဲ သယ္ရတာပါ။ ဘာပစၥည္းပါတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မသိရပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ထမင္းျပန္ခ်က္။ လမ္းမွာ ဆန္၀င္၀ယ္သြားဆုိၿပီး ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္ေပးၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူတို႔ဆီမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အဘြားတို႔အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ၿပီး အဘြားရယ္ သူတို႔ဆီကို မျပန္ခိုင္းပါနဲ႔ေတာ့။ ဒီမွာပဲ လုပ္ပါရေစလို႔ ငိုယိုၿပီး ေျပာေတာ့ အဘြားက နင္ျပန္မသြားခ်င္လည္း ေနေလ လို႔ဆိုမွ အပူလံုးႀကီး က်သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စႏၵာေရႊ ေယာက္်ား လိုက္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မက သူတို႔အိမ္က ပစၥည္းေတြ ခိုးသြားလို႔ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲစခန္းမွာ အမႈဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေမက လိုက္သြားၿပီး ကေလးက မေနခ်င္ေတာ့လို႔ မထားႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ႀကိဳယူထားတဲ့ လစာေငြနဲ႔ ကေလးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတာေတြကို ေလွ်ာ္ေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလွ်ာ္ရမယ့္ ေငြေတြက ကၽြန္မတို႔အတြက္ မ်ားလိုက္တာေလ။ နားေတာင္ မလည္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အဘြားႀကီးနဲ႔ ေစ်းကူထြက္ရျပန္ပါတယ္။ အဘြားႀကီးက အသက္ႀကီးေတာ့ ေစ်းေတာင္းမရြက္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ ကၽြန္မက ေစ်းေတာင္းရြက္ၿပီး ေစ်းေလးကို လိုက္ကူရပါတယ္။ အဘြားႀကီးဆိုင္နားက ေစ်းသည္ေတြက ကၽြန္မကို ေတာက္တိုမယ္ရခိုင္းလို႔ မုန္႔ဖိုးေလး ဘာေလးလည္း ေပးပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ အဘြားႀကီးဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္ေနက် ေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို အဘြားႀကီးက ကၽြန္မတို႔ ျဖစ္အင္ေတြကို ေျပာျပလို႔ ညည္းေတာ့ ေဒၚႀကီးက ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူအိမ္မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး သမီးေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ တာ၀န္က်ရာမွာ ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။ ေဒၚႀကီးက သူ႔သမီးေတြ ၀တ္ခဲ့တဲ့ အကီ်ေတြရွိတယ္။ လာယူလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အဘြားႀကီးနဲ႔ သြားယူပါတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးက အက်ီေတြကို အျပင္ကို ထုတ္ထားၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတာ္တာေတြကို ေရြးလိုက္တာေလ အမ်ားႀကီးပဲ ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနလို႔ မယူလိုက္ရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေဒၚႀကီးအိမ္က ျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာ --- လွလွေလးေတြ ၀တ္လို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေတြးလာလိုက္တာ အိမ္ကို ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြလည္း ေဒၚႀကီးေစ်းလာ၀ယ္ရင္ အဘြားႀကီးက အပိုေတြ ထည့္ေပးတတ္ပါတယ္. ဒါေပမယ့္ ေဒၚႀကီးက ေပးတိုင္းမယူပါဘူး။ သူတို႔ အိမ္က လူနည္းတဲ့အတြက္ မစားႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး မုန္႔ေတြ ထည့္ေပးရင္ ျပန္ၿပီး ေပးခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ အဘြားႀကီးက အဲဒီေဒၚႀကီးကို ကၽြန္မကို လက္တိုလက္ေတာင္းခုိင္းဖို႔ ယူပါလားလို႔ ေမးေတာ့ ေဒၚႀကီး မယူခ်င္ဘူးတဲ့။ သူ႔မွာလည္း သားသမီးရွိလို႔ သူမ်ားေတြက ဒီလို ခိုင္းစားခံရမွာကို မလိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းသြားတယ္။ ကၽြန္မက ေဒၚႀကီးက ေခၚမယ္ဆိုရင္ လိုက္ေနခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေဒၚႀကီးကို ၾကည့္ရတာ သေဘာေကာင္းပံုရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္သြားၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ယူတုန္းက ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္က တီဗြီႀကီးက အၾကီးၾကီးပဲ။ ေဒၚၾကီးတို႔အိမ္မွာေနရင္ ႐ုပ္႐ွင္ေတြလည္း ၾကည့္ရမွာ --- ၿပီးေတာ့လည္း စနၵာေရႊတို႔ကို ေပးရမယ့္ အေၾကြးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဘြားႀကီးတို႔ကလည္း မေပးႏိုင္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မကို ရဲစခန္းက လာဖမ္းမွာလည္း ေၾကာက္ေသးတယ္။ ေဒၚႀကီးက ေခၚရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဘြားႀကီးဆီမွာ ေဒၚႀကီးေစ်းလာ၀ယ္တိုင္း ရီ ရီျပရတာ ပါးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေညာင္းေနၿပီ။

ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚၾကီးရယ္ ---- (၁)

ကၽြန္မ နာမည္က အငယ္မ။ နာမည္ရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နာမည္အရင္းက လွတယ္ရွင္ --- သူဇာလြင္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အဲဒီနာမည္မေခၚဘူး။ အကုန္လံုးက အငယ္မပဲ ေခၚေတာ့ အဲဒါကပဲ ကိုယ့္နာမည္ျဖစ္ေနတာ။ သူဇာလြင္လို႔ ေခၚသံၾကားရင္ နားထဲမွာကိုက ယားက်ိက်ိ။ ေမြးရပ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ဒညင္းကုန္းရပ္ကြက္ထဲ --- အေဖဆံုးၿပီးေတာ့ အေမတစ္ေယာက္တည္းလည္း သမီးေတြ အတြက္ မလံုးပမ္းႏိုင္တာနဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားမ်ား ရွိရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရဲ႔ ပ်ံက် ရပ္ကြက္ေလးထဲကို ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။

ေမြးခ်င္းက ေလးေယာက္။ ခုေတာ့ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႔႕ အထက္က အႀကီးတစ္ေယာက္က ဆံုးသြားၿပီေလ။ အဘိုး၊ အဘြားေတြကလည္း လက္လုပ္၊ လက္စား ေတာ္ေတာ္ကေလး ဆင္းရဲတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္နဲ႔ စားရတဲ့ ေခါက္ဆြဲျဖန္႔တဲ႔ အလုပ္ေလးလုပ္ၿပီး ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ေကာ္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ေစ်းေလးထဲမွာ သြားေရာင္းၾကတယ္။ နဂိုကတည္းက ၾကပ္တည္းရတဲ့ၾကားထဲ ခုလို ပါးစပ္ေပါက္ေတြ တိုးတာေတာ့ ပိုလို ၾကပ္တည္းသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ညည္းညဴရင္းပဲ သမီးနဲ႔ ေျမးေတြကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ရွိလာေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အပို၀င္ေငြေလးရေအာင္ဆိုၿပီး အဘြားႀကီးတို႔ ေခါက္ဆြဲပို႔ေနၾကဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို အိမ္အကူ (ဒီအရပ္မွာေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေပ့ါ) ပို႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္အားခေတြကို အေမနဲ႔ အဘြားက လာလာၿပီး ယူသြားၾကတာပဲ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ စႏၵာေရႊ (မုန္းလြန္းလို႔ အန္တီလို႔ေတာင္ ထည့္မေခၚဘူး) အေျပာအရေတာ့ ညည္းအေမက ပိုက္ဆံေတြမွ ႀကိဳယူသြားတာ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ အေမတို႔ကလည္း အျမဲတမ္းၾကပ္တည္းေနတာမို႔ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာ မသိဘူးေလ။ စာလည္းမွ မတတ္တာ။ ေက်ာင္းေတာင္ သူငယ္တန္းအထိပဲ ေနဖူးတာ ---

စႏၵာေရႊတို႔က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္တယ္။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္နဲ႔ က အေ၀းႀကီးရယ္။ သူတို႔က ေန႔လည္ပိုင္းမွ ဆိုင္ဖြင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ ၁၁နာရီဆိုရင္ ဆိုင္ခင္းဖို႔ စလုပ္ရၿပီေလ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က သိမ္ႀကီးေရွ႕မွာ ေရာင္းတာ။ ဆိုင္ခံုေတြဆိုအိမ္ကေနပဲ သယ္ရတာ --- ကၽြန္မမွာ တေန႔တေန႔ ရြက္ရတာ ေခါင္းကို က်ိန္းေရာ။ ၿပီးရင္ အိမ္ နဲ႔ ဆိုင္ကိုလည္း ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ သြားရတာ။ သူတို႔ ခိုင္းတာေတြ သြားယူေပးရတာ။ ေတာ္ၾကာ ဆီခ်က္ရည္ က်န္ခဲ့လိုက္။ ပဲမႈန္႔ က်န္ခဲ့လို႔ ေျပးလိုက္ဦး။ တေန႔ တေန႔ ေျပးေနရတာ ဆိုင္ မသိမ္း မခ်င္းပဲ။ တခါတေလဆို လမ္းေတာာင္ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေညာင္းေနတာ။ သြားတာေႏွးရင္လည္း ေခါင္းေခါက္ေသးတယ္။

ကၽြန္မအလုပ္က စႏၵာေရႊတို႔ဆိုင္ကို ကူညီရံဳတင္မကပါဘူး။ အိမ္မွာလည္း ေရခပ္ရ။ ထမင္းခ်က္ရ။ (ဟင္းေတာ့ မခ်က္ရဘူး) သူတို႔ကလည္း ခ်က္မစားပါဘူး။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးရည္နဲ႔ ေကၽြးၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ ဆိုင္က ပဲဟင္းနဲ႔ အျခားဟင္းေတြ ၀ယ္စားတာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ေန႔တိုင္း မုန္႔ဟင္းခါးရည္နဲ႔ပဲ စားရတာေပ့ါ။ အိမ္က လူေတြ ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ရနဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ေစ်းလည္း ၀ယ္ေပးရေသးတယ္။ တိုတုိစစေလးေတြပါ။ ေဆးလိပ္တို႔၊ ကြမ္းတို႔၊ လက္ဖက္ရည္တို႔ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း အဲဒါေတြ သြား၀ယ္ခုိင္းရင္ေပ်ာ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေပးရတာ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာက ဗြီဒီယိုျပတယ္ေလ။ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ျမန္မာကားေတြဆို အၾကာႀကီး ၾကည့္ပစ္လိုက္တာ။

ကၽြန္မကို စႏၵာေရႊတို႔က မအားရေအာင္ခိုင္းတာ။ တခါတေလဆို မနက္စာ ထမင္းေတာင္ လြတ္တယ္။ ေရလည္း ေသခ်ာ မခ်ိဳးျဖစ္ပါဘူး။ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔ အငယ္မေရ --- မၿပီးေသးဘူးလား --- ၾကာလွခ်ည္လား --- ျမန္ျမန္လုပ္-- ကဲၾကည့္ဦး ခုမွ စခ်ိဳးရတာ။ ဂ်ီးေတာင္ မတြန္းရေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လက္စသတ္. ကိုယ္က ေခၽြးနံ႕ေတာင္ မစင္ဘူး။ ဒီလိုပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္တာ ညေရာက္ေရာ --- ညဆိုလည္း ၉နာရီေလာက္မွ ဆိုင္သိမ္းတာဆိုေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္။ အိုး၊ ခြက္ေတြ တိုက္၊ ခၽြတ္ေဆးေၾကာ။ ညစာ အျဖစ္ မုန္႔ဆိုင္က အက်န္ ေခါက္ဆြဲေတြ၊ ထမင္းေတြ ေရာစားၿပီး ၁၁ နာရီလည္း ေက်ာ္ေရာ တစ္ေန႔တာ လက္စသိမ္းလို႔ အိပ္ရေရာ ---



ဆက္ပါဦးမည္။ ေမွ်ာ္ ---

အေတြးအခ်ိဳ႔ (၁)

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မိမိတို႔ ရွင္သန္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ဘာနဲ႔ တူသလဲလို႔ ပံုေဖာ္ စဥ္းစားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မလည္း ပံုေဖာ္ၾကည့္ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ စိတ္ကူးေတြကို မမွတ္မိ ေတာ့ေပမယ့္ တေလာကမွ စိတ္ကူးဖူးတဲ့ ဘ၀သ႑န္ကို တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီလတုန္းက ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ရွိလို႔ ဇာတိေျမ ပုသိမ္ကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကားလက္မွတ္ ကလည္း ေစာေစာကတည္းက ႀကိဳတင္၀ယ္ခဲ့လို႔ ေနရာေကာင္းကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာေနာ္ကခံုရဲ႔ တစ္ခံုေက်ာ္ဆိုေတာ့ view ေကာင္းတယ္ေပါ့ရွင္။ လမ္းေဘး၀ဲယာကိုလည္း ၾကည့္ႏိုင္သလို လမ္းေရွ႕တစ္ဆံုးကိုလည္း ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ မည္သူမဆို ခရီးထြက္ရတဲ့အခါ ေနရတဓူ၀ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားမွ ေ၀းလို႔ စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ားကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ကြယ္ေပ်ာက္ သက္သာေစပါတယ္။ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ရပ္တည္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတဲ့ ကၽြန္မလည္း အေတာ္ကေလးေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ခရီးသြား၀ါသနာ ပါတာေၾကာင့္ ခရီးတို၊ ခရီးရွည္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ အေလ့အက်င့္တစ္ခုက ခရီးသြားရင္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြကို ၾကည့္႐ွဳေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႔ေတြး၊ ေနာက္ေတြး၊ ဟိုေငး၊ ဒီေငးနဲ႔ ခရီးကို သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ပုသိမ္အျပန္ခရီးကို သြားေနရင္းနဲ႔ အေ၀းေျပးလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မတို႔စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ ကားေမာင္းႏွင္ပံုကို ၾကည့္႐ွဳသံုးသပ္မိရင္း ဘ၀ဆိုတာ တစ္ခါတစ္ရံ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ဟိုက္ေ၀းကားမ်ားနဲ႔ တူတယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။

အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေပၚက ခရီးသြားကား၊ ကုန္တင္ကား ဘယ္လိုကားမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ။ ေမာင္းႏွင္ယူဆရတာကေတာ့ မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ ကားေတြဟာ လမ္းမႀကီးေပၚက မိမိေမာင္းႏွင္ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အေႏွး၊ အျမန္၊ ပံုမွန္ အေနအထားေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရပါတယ္။ အေ၀းေျပးဂိတ္က စစထြက္ခ်င္းမွာ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပံုမွန္ေမာင္းႏွင္ရေပမယ့္ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမ၊ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေပၚကိုေရာက္ရင္ လမ္းေပၚမွာလည္း ကားေတြရွင္းရင္ မိုင္ႏႈန္းျမင့္ အျမန္ေမာင္းႏွင္ ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ ကားေတြမ်ားလာရင္ အရွိန္ကိုေလွ်ာ့လို႔ ပံုမွန္ ေမာင္းႏွင္ရျပန္ပါတယ္။ တခါတရံ မေႏွး မျမန္ပဲ ေမာင္းႏွင္ရပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းယွဥ္ေမာင္းလို႔ အေရွ႕က ကားကို ေက်ာ္တက္ခ်င္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာေသာကား၊ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုလည္း တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ွဳလို႔ လိုအပ္သလို ေမာင္းႏွင္ရျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ေမာင္းၿပီးတဲ့အခါ ေ႐ွ႕ဆက္ခရီးေ၀းသြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္ရာမွာ ရပ္နားလို႔ ခရီးတစ္ေထာက္ နားရျပန္ပါတယ္။ တခါတရံမွာ အင္ဂ်င္ေတြပူလို႔ ကားအင္ဂ်င္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေရေလာင္းေပးရတဲ့ အခါလည္းရွိပါတယ္။ တခါတရံ ေ႐ွ႔၊ ေနာက္၊ ၀ဲ၊ ယာ ၾကည့္မွန္ေတြ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရႏိုင္ဖို႔ သုတ္သင္ရွင္းလင္းရတာမ်ိဳးေတြလည္း လုပ္ရပါတယ္။

ထို႔အတူပဲ လူ႔ဘ၀မွာလည္း ဘ၀တစဆစ္ခ်ိဳး၊ ပညာသင္ခ်ိန္က ၿပီးလို႔ ဥစၥာရွာခ်ိန္ ခရီးထြက္စမွာ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ လုပ္ေဆာင္လို႔ ဘ၀အတြက္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ စုေဆာင္းရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ၿပီးလို႔ အတိုင္းအတာ တစ္ခုၿပီးတဲ့အခါ ဘ၀တစ္ဆင့္ လွမ္းႏိုင္ဖို႔ အ႐ွိန္ျမွင့္လို႔လည္း လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခု၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခုတည္းမွာပဲ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ အကုန္မခံသင့္ဘဲ မိမိလုပ္ႏိုင္စြမ္းအားရွိရင္ ရွိသေလာက္ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ကိုင္သင့္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်ိန္ေတြမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပံုမွန္ေလး လုပ္ကိုင္လို႔ အရွိန္မျပတ္ ဆက္လက္ေရႊ႔ေနသင့္ပါတယ္။ မည္သို႔ဆိုေစ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့အခါ လုပ္ငန္းခြင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြနဲ႔ လည္းၾကံဳေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွင္သန္ေနဖို႔ အတြက္ မဆံုးေသးေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ဆက္လက္ သြားၾကရမွာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကားႀကီးက ခရီးတစ္ေထာက္နားလို႔ အနားယူ အပန္းေျဖသလို လူ႔ဘ၀မွာလည္း ပန္းသမွ်ေတြ အခ်ိဳ႔တ၀က္ ေျပေပ်ာက္ကာ လန္းႏိုင္ဖို႔လည္း ျပဳလုပ္ရမွာပါ. အရမ္းပင္ပန္းလာတဲ့အခါ အင္ဂ်င္ေတြ ပူလို႔ စက္ဖံုးအျပင္ဘက္က ေရေလာင္းသလို ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ဥေႏွာက္ေတြ၊ စိတ္ေတြကိုလည္း ေရေလာင္းသင့္ရင္ ေရေလာင္းရမွာပါ။ အနားယူ အပန္းေျဖရမွာပါ။

တခါတရံ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ မလိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ (တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို မုန္းတီးမိတာမ်ိဳးေတြ၊ မိမိဘ၀ကို အလိုမက် ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ရင့္က်က္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ အမ်ားနည္းတူ မရင့္က်က္ႏိုင္ေသးလို႔ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္ေသးတာေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့) ကုိ မွတ္ထားရလို႔ ေ႐ွ႕ဆက္ဘာမွ် သိပ္ထည့္လို႔မရ၊ အျမင္၊ စိတ္ကူး၊ အေတြးတို႔ မၾကည္လင္ဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ကားရဲ႕ၾကည့္မွန္ေတြကို ဖုန္သုတ္လိုက္သလို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အတြင္းသႏၱာန္ကို ရွင္းလင္းလိုက္ဖို႔ လည္း လိုပါတယ္။ ဒီလို ဒီလို သြားရင္းနဲ႔ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ မဆံုးႏိုင္တဲ့ခရီးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ဆက္လက္သြားႏိုင္မွာပါ။

ကၽြန္မခံစားမိ၊ ေတြးမိတဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုတဲ့ ယူဆခ်က္ေလးပါ။ စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္ႀကီးလည္း မိမိတို႔ ခံစားမိတဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လိုဆိုတာ။ ဘယ္လိုသြားရင္ေတာ့ ေကာင္းႏိုင္တယ္ ဆိုတာေလး မွ်ေ၀သြား ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီပိုစ္႔ေလးမွာ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဘေလာ့ဂ္ယဥ္ေက်းမႈေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Tag လုပ္လိုက္ပါတယ္။ Tag မလုပ္မိေပမယ့္ မိမိခံစားခ်က္ကို ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ေ၀မွ်ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။

လက္ေဆာ့လို႔ Tag မိတဲ့သူမ်ားက

၁။ ကိုဇီး႐ိုး

၂။ ပန္းပြင့္

၃။ မသီရိ

၄။ လင္းလက္ျဖဴ

၅။ ခ်စ္မီး ( Danialog)

၆။ ေဆာင္းႏွင္းျဖဴ

၇။ ခိုင္ခိုင္

၈။ တခါမွ် မဆံုဖူးေပမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေတြရွိတဲ့ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ပိုင္ရွင္ ခ်စ္ေခ်ာ

၉။ ေဆာင္း႐ိုင္း