2009 Diary

၂၀၀၉ကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ ၂၀၁၀ ကို ႀကိဳဆိုေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၉ရဲ႕ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုကို ဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာေလး ေပၚမွာ ဖန္တီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို diary ေရးဖို႔ကို ကိုဇီး႐ိုးရဲ႕ ဘေလာ့ကို သြားလည ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးေလးရခဲ့တာပါ။ လူတိုင္းအတြက္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္စီရဲ႕ ကုန္ဆံုးမႈေတြမွာ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္လို႔ ဘာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေသးတာလဲ။ ဘာေလးေတြ လုပ္ခ်င္ေနေသးတာလဲ စသည္ျဖင့္ မိမိရဲ႕ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေလး ေတြကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ထားတာ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ လူတိုင္းေရးသင့္တဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုျဖစ္တယ္ လို႔လည္း ခံစားမိပါတယ္။ (ေအာက္မွာ ခပ္မ်ားမ်ားေလး tag လိုက္ပါဦး မယ္။ ေရးလေရာ့ --- တေထာႀကီး)

စတင္ပါၿပီ ၂၀၀၉ ဒိုင္ယာရီ ----

ဇန္န၀ါရီ - ၂၀၀၉ ရဲ႕ ပထမဆံုးလမွာ မွတ္မွတ္ရရ အလုပ္ေတြ မ်ားေနရပါတယ္။ ဘာေတြ လုပ္ေနရလဲဆိုေတာ့ Capacity Building သင္တန္းတစ္ခုအတြက္ လုပ္ကိုင္ေနရင္း သင္ခန္းစာေတြကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနရင္းဆိုေတာ့ အလုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒီသင္တန္းေလးကို ၂၀၀၈ ဇြန္လမွာ စတင္ျဖစ္ၿပီး သက္တမ္း ေျခာက္လေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ အေတာ္ေလးလည္း အရွိန္ရလာေတာ့ တစ္ပတ္ရက္တို သင္တန္းေလးကေန ႏွစ္လသင္တန္းအျဖစ္ ျပဳလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လာမယ့္ ဇြန္လမွာ ဗီယက္နမ္မွာ သြားဖတ္ ရမယ့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရးႏွင့္ လူမႈဖူလံုေရး စာတမ္းေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စတင္ၿပီး အလုပ္႐ွဳပ္ ေနရတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ လက္ေတြ႕စီးပြားေရး သီအိုရီကို ခိုင္းရင္း သင္ေပးတဲ့ ကိုဇီး႐ိုးရဲ႕ ဖိုး၀ကို မသြားရေတာ့လို႔ပါ။ ႏို႔မို႔ဆို လူလည္း ေမေျခာက္ဖံုက အေမေခၚရေလာက္ေအာင္ ဆံပင္ေတြျဖဴသြား ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုဇီး႐ိုးရဲ႕ ခပ္ျပင္းျပင္း drive ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္ခဲ့ရပါတယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ - ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ေတြ ႐ွဳပ္ေကာင္းေနဆဲပါ။ ဒီလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံအစည္တစ္ခုကို ဆင္ၾကံ ႀကိတ္ၾကံ ေနမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ေျပာင္းေ႐ႊ႔ အေျခခ်ေရးဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မဟာရည္မွန္းခ်က္ႀကီးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပထမဆံုးလႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလး ရာႏႈန္းျပည့္ကို ရန္ကုန္ေခၚထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဆင္ၾကံလို႔ ေျပာရ တာေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္တိုင္ပင္ျခင္း လည္း မရွိဘဲနဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္လံုးတာ၀န္ယူၿပီး ဒီမွာေခၚထားႏိုင္ဖို႔ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ႀကိဳးစား ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နယ္ၿမိဳ႕ေလးက လာရတဲ့သူေတြအတြက္ ရန္ကုန္စရိတ္က ႀကီးလြန္းလွပါတယ္။ ေက်ာခ်ဖို႔ တစ္ေနရာအတြက္ အေတာ္စဥ္းစားရပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း လံုျခံဳေရးက လည္း စဥ္းစားရေသးတယ္ ကလား။ အေတာ္ ေခါင္းေျခာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတုန္းက အေဒၚအိမ္မွာ ကပ္ေန၊ ကပ္စား ကပ္ေျမာင္လုပ္ၿပီး ရွာလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ပိုက္ေတြ အကုန္စုခဲ့တာေလ။ သူ႕ကို ေခၚေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး အကုန္လံုး ထည့္ၿပီး တြက္ခ်က္စဥ္းစားရျပန္ပါၿပီ။

မတ္လ - အလုပ္႐ွဳပ္မႈေတြ အဆံုးမသတ္ေသးပါဘူး။ ဗီယက္နမ္သြားၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေလး လုပ္ေနရၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြစုရ။ လူကယ္ျပန္ေျပးရ။ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ ေျပးရ။ မိခင္နဲ႔ ကေလးလည္း ေျပးရ။ ဟိုေျပး ဒီေျပးနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ေတာင္း။ စာတမ္းကိုေရး။ စာတမ္းႀကီးႀကပ္သူကို ပို႔။ သူကမႀကိဳက္လို႔ ျပန္ျပင္ရ။ သူေျပာတာ ကိုယ့္ဘက္က လက္မခံႏိုင္လို႔ ျငင္းရ. သတ္ရနဲ႔ အေတာ္ကို အလုပ္႐ွဳပ ္ပါတယ္။ စာတမ္း ႀကီးႀကပ္တဲ့သူက ဗိုလ္မသာဆိုတယ္ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အခ်က္အလက္ ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ပိုသိပါေသးတယ္။ သူ႔နာမည္က Kate Carrolတဲ့။ ActionAid ရဲ႕ Knowledge Initiative ကပါ။ အရမ္းကိုေတာ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တယ္လီကြန္႔ဖရင့္ကလည္း ႏွိပ္စက္ေသးတယ္။ အုပ္စုလိုက္ တဲ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းတဲ့။ ျမန္မာျပည္က ဆိုရင္ ဖဲ့မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားသလား မသိေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ ကပ္သီးကပ္သပ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း official စာအုပ္ႀကီးေတြ ေ႐ွ႕ခ်ၿပီး ျပန္ၿဖီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ေခါင္းေျခာက္ရပါတယ္။ ေနာက္မွပဲ အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးပါေတာ့မယ္။ မတ္လရဲ႕ ၂၀ရက္ေန႕မွာ ရာႏႈန္းျပည့္ကို ငါတာ၀န္ယူတယ္။ နင္လာခဲ့ေတာ့ ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပိုၿပီး ခ်ာလပတ္ရမ္းေတာ့တာပဲ။ မတ္လထဲမွာ စြန္႔စြန္႔စားစားဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုလည္းခ်ျဖစ္ပါ ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ ကစလို႔ ဆယ္တန္းဂိုက္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကတည္းက စာသင္ခဲ့လို႔ အဲဒီအပိုင္းမွာ အေတာ္ေၾကညက္ ေနေပမယ့္လည္း ဆယ္တန္းမွာတင္ အဆံုးမသတ္ႏိုင္လို႔ ၀င္ေငြ ေကာင္းတဲ့ ဒီအလုပ္ကို ႐ူးမိုက္စြာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၈မွာ သင္ေပးေနတဲ့ စာသင္သားေတြကိုလည္း `ဒီႏွစ္မွာ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီး ေအာင္ ေအာင္ေျဖ။ ေနာင္ႏွစ္လံုး၀ မသင္ေတာ့ဘူး။ ေအာင္လည္း မဆက္သြယ္နဲ႔။ ႐ွံဳးလည္း မဆက္သြယ္နဲ႔´ လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အဓမၼစာႀကိဳးစားခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္လို႔ သူတို႔လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ အားလံုးပဲ စာေမးပြဲကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးျပန္ၿပီေပါ့ တစ္ဇာတ္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဧၿပီလ - ၁ရက္ေန႕မွာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေဒၚအိမ္ကေန အေဆာင္ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ ကပ္စားရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အားနာလာလို႔ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဆင္မင္းေစ်းနားကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္အသစ္တည္သလိုပဲ။ အိုး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္ကအစ အားလံုးကို လိုေတာ့တာပဲ။ လိုတာေလးေတြ ျဖည့္လိုက္ ေနလိုက္ရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္႐ွဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စာတမ္းကိုလည္း လံုးပမ္းရေသးတယ္။ ဇြန္လဆန္းမွာ ဖတ္ရမယ့္ စာတမ္းမို႔ ေမလလယ္မွာ လက္စသတ္ရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ သမ၀ါယမကလုပ္တဲ့ Microfinance Program တစ္ခုမွာ သြားၿပီး အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္၊ ေဒတာေတြေကာက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေနပူထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါအျပင္ အေဒၚအိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရေတာ့ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး မကၽြမ္းက်င္တာေၾကာင့္ မီးလန္႔လို႔ ရပ္ကြက္ ႐ံုးေရာက္။ မီးသတ္မွာ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ရင္ထိတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ရွင္ကလည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို ျဖစ္သြားလို႔ လက္မခံခ်င္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေတာင္းပန္၊ ငိုျပလိုက္ေတာ့ ဆက္ေနလို႔ ရသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေမလ - ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မရွိပါဘူး။ အ႐ွဳပ္ေတြပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရာႏႈန္းျပည့္ကိုလည္း ရန္ကုန္နဲ႔ ရင္းႏီွးသြားေအာင္၊ ရန္ကုန္အထာေလးေတြလည္း ညက္သြားေအာင္ သင္တန္းအခ်ိဳ႕ တက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလေတြ အတြင္းမွာ ရာႏႈန္းျပည့္က ရန္ကုန္ကို ေရာက္စဆိုေတာ့ လႊတ္ကိုလည္ေတာ့တာပဲ။ (သူက ဘယ္ေနရာ မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေပါင္းအသင္း ေပါပါတယ္)။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနႏွင့္ဦး ေပါ့။ ငါအားေတာ့မွာ lesson ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ေတးထားလိုက္ ပါတယ္။ သူကလည္း တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အားငယ္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ပုသိမ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အတူလာေနဖို႔ စည္း႐ံုးတာ အဲဒီကေလးမေလးလည္း လာေနျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေလာင္းေက်ာ္သြား ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနႏွင့္ဦးလို႔ ထပ္ေတးထားလိုက္ပါတယ္။

ဇြန္လ - ဇြန္လ ၁ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ျပည္ပခရီးစဥ္ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကတဆင့္ ဗီယက္နမ္ကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ကို ညေန ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေလယာဥ္ဆိုက္ ပါတယ္။ ဗီဇာေတြလုပ္၊ လာႀကိဳတဲ့သူနဲ႔အတူ အျခားႏိုင္ငံက colleagues ေတြကို ေစာင့္နဲ႔ ဟိုတယ္ကို ၈နာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္ပါတယ္။ သတိျပဳမိတာက ဟႏြိဳင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဖာ္က က်ဴးဘားႏိုင္ငံကပါ။ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ဒီ field ထဲမွာ လုပ္ေနတာ အေတာ္ၾကာလို႔ ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ေနပါၿပီ။ စာတမ္း ဖတ္ၿပီး အျခားေသာ ေလ့လာေရးမ်ား၊ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး South-South Youth Meeting ရဲ႕ Statement တစ္ေစာင္ကို ေဆြးေႏြးၿပီး အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကိုဇီး႐ိုးနဲ႔လည္းေတြ႔ၿပီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒီလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေငြေရးေၾကးေရး ေတာ္ေတာ္ ၾကပ္တည္းပါတယ္။ စာတမ္းက ဆုရတဲ့ပိုက္ဆံရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံရယ္ေပါင္းၿပီး အရမ္းလိုခ်င္ ေနတဲ့ ပစၥည္းႏွစ္ခု၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုက ASUS X 82Q Laptop ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက Sony က Cyber Shot တစ္ခုပါ။ ပိုက္ပိုက္ေတြက တက္တက္ကို ေျပာင္သြားပါတယ္။ အျပန္ခရီးမွာေတာင္ သံုးစရာ မရွိေတာ့လို႔ သု၀ဏဘူမိေလဆိပ္မွာ Transit နားတုန္း အလကားေပးျမည္းတာေတြ လိုက္စားၿပီး ဗိုက္ျဖည့္ခဲ့ရပါတယ္။

ဇူလိုင္လ - ထူးျခားျဖစ္စဥ္မရွိပါ။ သူမ်ားအက်ိဳးေတြ လိုက္ေဆာင္ရင္း အ႐ွဳပ္ေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ လုပ္သက္ကေလး အတြင္းမွာ ခင္မင္မိတဲ့သူေတြလည္း အေတာ္မ်ားလာတဲ့အတြက္ အဆက္အသြယ္ေလးလည္း နည္းနည္း ရလာပါတယ္။ အလုပ္ရွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ နီးစပ္ရာမွာ ဟိုခ်ိတ္၊ ဒီခ်ိတ္လုပ္ေပးေနပါတယ္။ အဲ ေနာက္တစ္ခုက ရာႏႈန္းျပည့္ကိုလည္း စၿပီး က်ပ္ေနပါတယ္။

ၾသဂုတ္လ - ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလုပ္ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုေတာ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ေဒါက္တာ၀ါ၀ါေမာင္လည္း ရာထူးတိုးၿပီး ေနျပည္ေတာ္ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ တီခ်ယ္က ေျပာပါတယ္။ ညည္းဘာမွ ေၾကာက္မေနနဲ႔။ ဆက္လုပ္တဲ့။ ငါလည္း ေနျပည္ေတာ္ကေန ဆက္သြယ္ေနမယ္တဲ့။ တီခ်ယ္က ေျပာတဲ့ အတိုင္းကို လုပ္ပါတယ္။ ယေန႔အထိ ဆက္သြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာဖို႔ေတြ ေပးေနတုန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ ယေန႔အထိ မေအာင္ျမင္ေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ၾကားသံုးၾကား ၀င္မိလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ညစ္ရမယ့္ ၾကားေတြထဲလည္း ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလထဲမွာ စိတ္႐ွဳပ္လို႔ ကိုဇီး႐ိုးကို ေခၚၿပီး ေခါင္းပူပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကိုက မုန္႔လိုက္ေကၽြးၿပီး စိတ္ညစ္ေျဖ ေပးပါတယ္။ ဒီလထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဟံသာရိပ္မြန္ထဲက အခန္းတစ္ခန္းကို ငွားေန ျဖစ္တာပါ. အေဆာင္ေနတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုလြတ္လပ္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾသဂုတ္လ ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။

စက္တင္ဘာလ - ဒီလကစၿပီး ပိုက္ပိုက္စုေတာ့လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီးသတိေပးပါတယ္။ ၂၀၀၉ ကုန္တဲ့အထိ အခင္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ဆက္တိုက္္ မဂၤလာေဆာင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကုန္သြားပါတယ္။ ဒီလထဲမွာ ေမာင္ေကာင္းရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ STI မွာ Lecturer လုပ္ဖို႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ တီခ်ယ္ႀကီး ေဒၚလွျမင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကို Taxi ေပၚမွာ အင္တာဗ်ဴးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ We will let you know လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ STI မွာ Warehouse Management အတန္းကို သင္ခြင့္ရ ပါတယ္။ အတန္းက ႀကီးေတာ့ သင္တန္းသားေတြကလည္း လက္ေတြ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနေတာ့ သူတို႔ကို သင္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စာေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အင္တာနက္ထဲလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွာေဖြခဲ့ပါတယ္။ You Tube ကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ Download လုပ္ႏိုင္သြားပါတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ Warehouse ေတြကိုလည္း သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ STI က ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ Good Playing Ground တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔လည္း ေကာင္းသလို ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလေတြထဲမွာ Regent Business Academy မွာ စာသင္ဖို႔လည္း ခ်ိတ္ေနပါၿပီ။ ဒီလထဲမွာ ရာႏႈန္းျပည့္လည္း MRTV 4 က TV Guide မွာ အလုပ္ရသြားပါတယ္။ ကိုအတီးရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ရတာပါ။ သူလည္း အဲဒီမွာ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာသြားပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာလ - အတန္းသစ္ေတြမွာ စာသင္ဖို႔ေတြ လံုးပမ္းေနပါတယ္။ သင္ခန္းစာေတြ ကိုယ္တိုင္ျပင္ ေရးဆြဲပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ On Job Training တဲ့။ Executive Level တဲ့. တီခ်ယ္၀ါခိုင္းလို႔ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္. ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊပါရမီ အထူးကုေဆးခန္းက ၀န္ထမ္းေတြကို Capacity Building Training သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕မသိတာေတြကို ကိုဇီး႐ိုးကို လွမ္းၿပီး ေမးပါတယ္။ မၿငီးမျငဴေျဖ ေပးပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာလည္း လံုးခ်ာလည္ရင္း ကုန္သြားပါတယ္။

ႏို၀င္ဘာ - ႏို၀င္ဘာလည္း ဒီလိုပါပဲ. စာသင္ရင္းပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ၾကံဳတုန္းၾကြားဖို႔ ရွိပါတယ္။ ကိုဇီး႐ိုးဆီက အီးဘြတ္ ၈၀၀ ေက်ာ္ကို မုန္႔နဲ႔ လဲခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေထာက္အကူရပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့သူရွိရင္ ဆက္သြယ္ပါ. အျမတ္ရရင္ မုန္႔နဲ႔ ထပ္လဲပါ့မယ္။

ဒီဇင္ဘာ - ဒီဇင္ဘာလဆန္းမွာ ခရီးတစ္ခုသြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ပုသိမ္က မိဘေတြကုိ ေခၚၿပီး က်ိဳက္ထီး႐ိုး ဓမၼခရီးစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ပို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မိသားစုလိုက္သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး ေသာ ခရီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ဆိုတာထက္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ခဲ့ရတာက ပိုပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး က်ိဳက္ထီး႐ိုး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူေနတဲ့ပံုေတြက မ်က္လံုးထဲက မထြက္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ သန္းေဌးနဲ႔ေရာင္းရင္း ဘုရားဖူးကား ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ခရီးစဥ္ တစ္ခုပါ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမႀကီးကို ေဆးခန္းျပခဲ့ရပါတယ္။ ပုသိမ္မွာ ေခ်ာ္လဲတာကို ေဆးခန္းမျပဘဲနဲ႔ ထားခဲ့တာ တစ္လခြဲေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ အရြတ္ျပဲတယ္။ ေသြးယိုတယ္ဆိုၿပီး ခြဲစိတ္မႈ လုပ္ရမယ္ ဆုိလို႔ လန္႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၈လမ္းက ေဒါက္တာမင္းေဇာ္ ေဆးခန္းမွာ သြားျပေတာ့ အဆင္ေျပသြား ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၀မွာ MyanmarING ရဲ႕ 2nd Camp မွာ The Role of ICT in Povert Reduction, Necessary But Insufficient ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားခ်လို႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာရွိပါတယ္။ ေခါင္းလည္းပူပါတယ္။ စိတ္လည္း ပူပါတယ္။ ဘာလဲ ဆိုတာေတာ့ ၂၀၁၀ ဒိုင္ယာရီမွာ ဖတ္႐ွဳပါ။ ခရစ္စမတ္အားလပ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာ နားလို႔ အားေမြးပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးဖို႔ စာစုပါတယ္။ ဘုရား၊ တရားလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းပူရမွာေတြကို ႀကိဳတင္ အားျဖည့္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလည္း ကုန္ဆံုးခဲ့လို႔ ၂၀၁၀ ေရာက္ပါၿပီ၊ ၂၀၀၉ ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ရင္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ရွိေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္မႈေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ လုပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့စာေတြ မ်ားေပမယ့္ မမွတ္မိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၂၀၀၉ ထဲမွာ ေ၀းသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရပါတယ္ (ျဖဴ၊ ဧပရယ္၊ ေဘးေဘး၊ ယဥ္ယဥ္ အမ်ားႀကီးပဲ ျပန္ဆံုပါတယ္) ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ ၂၀၁၀ အတြက္ အားေမြးရင္း ၂၀၀၉ ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

တကယ္ခင္လို႔ tag လိုက္ပါတယ္။ ေရးေပေတာ့ ၂၀၀၉ မကုန္ခင္ ---
၁။ ကိုဇီး႐ိုး
၂။ ပန္းပြင့္
၃။ ျဖဴစင္သူ
၄။ ခ်စ္အိမ္ငယ္
၅။ မသီရိ