ေမ်ာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေဒၚၾကီးရယ္ ---- (၁)

ကၽြန္မ နာမည္က အငယ္မ။ နာမည္ရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နာမည္အရင္းက လွတယ္ရွင္ --- သူဇာလြင္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အဲဒီနာမည္မေခၚဘူး။ အကုန္လံုးက အငယ္မပဲ ေခၚေတာ့ အဲဒါကပဲ ကိုယ့္နာမည္ျဖစ္ေနတာ။ သူဇာလြင္လို႔ ေခၚသံၾကားရင္ နားထဲမွာကိုက ယားက်ိက်ိ။ ေမြးရပ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ဒညင္းကုန္းရပ္ကြက္ထဲ --- အေဖဆံုးၿပီးေတာ့ အေမတစ္ေယာက္တည္းလည္း သမီးေတြ အတြက္ မလံုးပမ္းႏိုင္တာနဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားမ်ား ရွိရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရဲ႔ ပ်ံက် ရပ္ကြက္ေလးထဲကို ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။

ေမြးခ်င္းက ေလးေယာက္။ ခုေတာ့ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႔႕ အထက္က အႀကီးတစ္ေယာက္က ဆံုးသြားၿပီေလ။ အဘိုး၊ အဘြားေတြကလည္း လက္လုပ္၊ လက္စား ေတာ္ေတာ္ကေလး ဆင္းရဲတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္နဲ႔ စားရတဲ့ ေခါက္ဆြဲျဖန္႔တဲ႔ အလုပ္ေလးလုပ္ၿပီး ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ေကာ္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ေစ်းေလးထဲမွာ သြားေရာင္းၾကတယ္။ နဂိုကတည္းက ၾကပ္တည္းရတဲ့ၾကားထဲ ခုလို ပါးစပ္ေပါက္ေတြ တိုးတာေတာ့ ပိုလို ၾကပ္တည္းသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ညည္းညဴရင္းပဲ သမီးနဲ႔ ေျမးေတြကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ရွိလာေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အပို၀င္ေငြေလးရေအာင္ဆိုၿပီး အဘြားႀကီးတို႔ ေခါက္ဆြဲပို႔ေနၾကဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို အိမ္အကူ (ဒီအရပ္မွာေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေပ့ါ) ပို႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္အားခေတြကို အေမနဲ႔ အဘြားက လာလာၿပီး ယူသြားၾကတာပဲ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ စႏၵာေရႊ (မုန္းလြန္းလို႔ အန္တီလို႔ေတာင္ ထည့္မေခၚဘူး) အေျပာအရေတာ့ ညည္းအေမက ပိုက္ဆံေတြမွ ႀကိဳယူသြားတာ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ အေမတို႔ကလည္း အျမဲတမ္းၾကပ္တည္းေနတာမို႔ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာ မသိဘူးေလ။ စာလည္းမွ မတတ္တာ။ ေက်ာင္းေတာင္ သူငယ္တန္းအထိပဲ ေနဖူးတာ ---

စႏၵာေရႊတို႔က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္တယ္။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္နဲ႔ က အေ၀းႀကီးရယ္။ သူတို႔က ေန႔လည္ပိုင္းမွ ဆိုင္ဖြင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ ၁၁နာရီဆိုရင္ ဆိုင္ခင္းဖို႔ စလုပ္ရၿပီေလ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က သိမ္ႀကီးေရွ႕မွာ ေရာင္းတာ။ ဆိုင္ခံုေတြဆိုအိမ္ကေနပဲ သယ္ရတာ --- ကၽြန္မမွာ တေန႔တေန႔ ရြက္ရတာ ေခါင္းကို က်ိန္းေရာ။ ၿပီးရင္ အိမ္ နဲ႔ ဆိုင္ကိုလည္း ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ သြားရတာ။ သူတို႔ ခိုင္းတာေတြ သြားယူေပးရတာ။ ေတာ္ၾကာ ဆီခ်က္ရည္ က်န္ခဲ့လိုက္။ ပဲမႈန္႔ က်န္ခဲ့လို႔ ေျပးလိုက္ဦး။ တေန႔ တေန႔ ေျပးေနရတာ ဆိုင္ မသိမ္း မခ်င္းပဲ။ တခါတေလဆို လမ္းေတာာင္ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေညာင္းေနတာ။ သြားတာေႏွးရင္လည္း ေခါင္းေခါက္ေသးတယ္။

ကၽြန္မအလုပ္က စႏၵာေရႊတို႔ဆိုင္ကို ကူညီရံဳတင္မကပါဘူး။ အိမ္မွာလည္း ေရခပ္ရ။ ထမင္းခ်က္ရ။ (ဟင္းေတာ့ မခ်က္ရဘူး) သူတို႔ကလည္း ခ်က္မစားပါဘူး။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးရည္နဲ႔ ေကၽြးၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ ဆိုင္က ပဲဟင္းနဲ႔ အျခားဟင္းေတြ ၀ယ္စားတာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ေန႔တိုင္း မုန္႔ဟင္းခါးရည္နဲ႔ပဲ စားရတာေပ့ါ။ အိမ္က လူေတြ ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ရနဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ေစ်းလည္း ၀ယ္ေပးရေသးတယ္။ တိုတုိစစေလးေတြပါ။ ေဆးလိပ္တို႔၊ ကြမ္းတို႔၊ လက္ဖက္ရည္တို႔ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း အဲဒါေတြ သြား၀ယ္ခုိင္းရင္ေပ်ာ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေပးရတာ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာက ဗြီဒီယိုျပတယ္ေလ။ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ ျမန္မာကားေတြဆို အၾကာႀကီး ၾကည့္ပစ္လိုက္တာ။

ကၽြန္မကို စႏၵာေရႊတို႔က မအားရေအာင္ခိုင္းတာ။ တခါတေလဆို မနက္စာ ထမင္းေတာင္ လြတ္တယ္။ ေရလည္း ေသခ်ာ မခ်ိဳးျဖစ္ပါဘူး။ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔ အငယ္မေရ --- မၿပီးေသးဘူးလား --- ၾကာလွခ်ည္လား --- ျမန္ျမန္လုပ္-- ကဲၾကည့္ဦး ခုမွ စခ်ိဳးရတာ။ ဂ်ီးေတာင္ မတြန္းရေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လက္စသတ္. ကိုယ္က ေခၽြးနံ႕ေတာင္ မစင္ဘူး။ ဒီလိုပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္တာ ညေရာက္ေရာ --- ညဆိုလည္း ၉နာရီေလာက္မွ ဆိုင္သိမ္းတာဆိုေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္။ အိုး၊ ခြက္ေတြ တိုက္၊ ခၽြတ္ေဆးေၾကာ။ ညစာ အျဖစ္ မုန္႔ဆိုင္က အက်န္ ေခါက္ဆြဲေတြ၊ ထမင္းေတြ ေရာစားၿပီး ၁၁ နာရီလည္း ေက်ာ္ေရာ တစ္ေန႔တာ လက္စသိမ္းလို႔ အိပ္ရေရာ ---



ဆက္ပါဦးမည္။ ေမွ်ာ္ ---