ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏို္င္ငံမ်ားတြင္ က်င့္သံုးလွ်က္႐ွိေသာ ကုန္သြယ္ေရးမူ၀ါဒမ်ား

ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏို္င္ငံတြင္ နို္င္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစသည္ျဖင့္ က႑အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အတားအဆီးမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အမွန္၀န္ခံရလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ျပႆနာမ်ားကို ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲစသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံ၏ ရပ္တည္ႏို္င္မႈကို အျခားႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ လက္တြဲကာ ရပ္တည္ခ်က္ ပိုျမဲေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံအမ်ားစုပါ၀င္ေသာ ကမၻာ့ကုလသမၼဂကဲ့သို႔ ႏို္င္ငံတကာမွ ပူးေပါင္းထားေသာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသကဲ့သို႔ အီးယူ၊ အာဆီယံကဲ့သို႔ေသာ ေဒသဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းထားေသာ ေဒသတြင္း အဖြဲ႔အစည္း မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားၾကားတြင္ ေဒသဆိုင္ရာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အ႐ွိန္အဟုန္ျမွင့္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား ႏိုင္ငံတစ္ႏို္င္ငံတြင္ က်င့္သံုး လွ်က္႐ွိေသာ ကုန္သြယ္ေရးမူ၀ါဒမ်ားကို ေကာင္းစြာနားလည္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ပိုမိုေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏို္င္ေစရန္ ေလ့လာမိသမွ် တင္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္အခက္အခဲ႐ွိပါေသာေၾကာင့္ အပိုင္းက႑မ်ား ခြဲျခား၍ တင္ဆက္လိုက္ရပါသည္။
ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားတြင္ က်င့္သံုးလွ်က္႐ွိေသာ ကုန္သြယ္ေရးဆို္င္ရာ မူ၀ါဒမ်ား -( အပို္င္း-၁)

အျပည္ျပည္ဆို္င္ရာ ကုန္သြယ္မႈသည္ ႏို္င္ငံမ်ား၏ ကုန္စည္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို တင္ပို႔တင္သြင္းသည့္ ျဖစ္စဥ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အျပည္ျပည္ဆို္င္ရာ ကုန္သြယ္မႈသည္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ အဓိက အေရးပါေသာ အခန္းက႑တြင္ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေတြ႔႐ွိရသည္။
ဤအျပည္ျပည္ဆို္င္ရာ ကုန္သြယ္မႈကို လူအမ်ားက ႏို္င္ငံစံု ကုန္သြယ္မႈစနစ္မွ တဆင့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းတိုးတက္ေစျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးမႈ ျဖစ္ေပၚေစျခင္း စသည့္တိုးတက္မ်ားျပားလာေသာ အခြင့္အေရးမ်ားမွ တဆင့္ လူမႈေကာင္းက်ိဳးမ်ားရ႐ွိေစသည္ဟု အသိအမွတ္ ျပဳၾကေပသည္။
ႏို္င္ငံတစ္ခုသည္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုႏွင့္ ကုန္သြယ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ ေဇာက္ခ်ထုတ္လုပ္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မိမိႏို္င္ငံအတြက္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေစ်းကြက္မွ ႐ွာေဖြျဖည့္ဆည္းမည္ ျဖစ္ပါသည္။ တဖန္ ေဇာက္ခ်ထုတ္လုပ္မႈ (Specialization) သည္ ထုတ္လုပ္မႈစြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ပိုမို တိုးတက္လာေစပါသည္။
လြတ္လပ္ေနေသာ ကုန္သြယ္မႈဆိုသည္မွာ ႏို္င္ငံမ်ားအၾကား စီးဆင္းမည့္ ကုန္စည္ႏွင့္ ေဆာင္႐ြက္မႈမ်ား ေ႐ြ႔လ်ားမႈအေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရေသာ ေပၚလစီပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအျပည္ျပည္ဆို္င္ရာ ကုန္သြယ္မႈသည္ ႏို္င္ငံမ်ား၏ စားသံုးမႈအေျခအေန (Consumption possibilities)ကို တိုးခ်ဲ႕ရာ ေရာက္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ကုန္သြယ္မႈသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ ကုန္စည္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို ပိုမိုစားသံုးခြင့္ ရေစႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ ။
အျပည္ျပည္ဆို္င္ရာ ကုန္သြယ္မႈသည္ ကမၻာႀကီး၏ သယံဇာတခြဲေ၀မႈကို အေကာင္းဆံုးႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ အျပည့္၀ဆံုးျဖစ္ေပၚေစၿပီး ကုန္သြယ္မႈတြင္ ပါ၀င္ေနေသာ ႏို္င္ငံမ်ား၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာမႈကို ဦးတည္ေနေသာ္လည္း ႏို္င္ငံမ်ားသည္ မိမိႏို္င္ငံ၏ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ႐ႈျမင္လာၾကသည္။ အကာအကြယ္ေပးမႈစနစ္ဆိုသည္မွာ ကုန္စည္ႏွင့္ ေဆာင္႐ြက္မႈမ်ားအေပၚ ကုန္သြယ္မႈအတားအဆီးမ်ား (Trade Barriers)မ်ားကို ျပဌာန္းေပးၿပီး ျပည္တြင္းစက္မႈလုပ္ငန္းငယ္ေလးမ်ား (Infant Industries) ကို ႏိုင္ငံျခား ၿပိဳင္ဆို္င္မႈ (Foreign Competition) မွ အကာအကြယ္ ေပးေသာ မူ၀ါဒပင္ ျဖစ္သည္။
အကာအကြယ္ေပးမႈစနစ္ (Protectionism)ကို လိုအပ္ေၾကာင္း ႐ႈျမင္လာရျခင္းမွာ ႏို္င္ငံမ်ား၏ အစိုးရမ်ားသည္ ကမၻာႀကီး၏ ကုန္ထြက္မ်ားကို အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္ေပၚေစျခင္း (သို႔မဟုတ္) ကမၻာႀကီး၏ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို တိုးတက္ေစျခင္းထက္ မိမိႏို္င္ငံ၏ ရည္႐ြာ္ခ်က္ႏွင့္ မိမိလူမ်ိဳးမ်ား ေကာင္းစားေရး (Domestic welfare) ကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ႏို္င္ငံမ်ားသည္ လက္ေတြ႕တြင္ ကမၻာ့အေရးထက္ မိမိျပည္တြင္းေရး၊ မိမိႏို္င္ငံ၏ အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပြားကို ပိုမိုလိုလားတတ္ၾကသည္။

စာၾကြင္း။ ။ အခ်ိန္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ပထမပိုင္းကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရပါသည္။ ဒုတိယပိုင္း ဆက္လက္ထြက္႐ွိပါမည္။