ကုန္သြယ္မႈ ေပၚလစီကို ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲနိုင္ငံမ်ားတြင္ မည္သို႔မည္ပံု သံုးစြဲၾကသနည္း

ကုန္သြယ္မႈေပၚလစီဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ပို႔ကုန္သြင္းကုန္မ်ားအေပၚ ကုန္စည္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ရမည္ဆိုၿပီး တုိက္႐ိုက္လႊမ္းမိုးႏိုင္ေသာ အစိုးရ၏ ေပၚလစီပင္ျဖစ္သည္။ ကုန္သြယ္မႈေပၚလစီ၏ အဓိက ကိရိယာမ်ားမွာ (Main Instruments of Trade Policy) သြင္းကုန္ခြန္(Tariff)ႏွင့္ သြင္းကုန္မဟုတ္ေသာ အတားအဆီးမ်ား(Non- Tariff Barriers) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သြင္းကုန္ခြန္မွာ ယူနစ္အေပၚတြင္ ေကာက္ခံေသာ အခြန္ (Specific Tariff)ႏွင့္ တန္ဖိုးအေပၚတြင္ ေကာက္ခံသည့္အခြန္ (ad-valorem Tariff)ဟု ခြဲျခားထားပါသည္။ သြင္းကုန္မဟုတ္ေသာ အတားအဆီးမ်ား(Non- Tariff Barriers) သို႔မဟုတ္ (Non- Trade Barriers)မ်ားမွာ သြင္းကုန္ပမာဏသတ္မွတ္ျခင္း(Import Quota)၊ သြင္းကုန္တင္ပို႔ေသာသူဘက္မွ အလိုအေလ်ာက္သူ၏ ပို႔ကုန္ကို သတ္မွတ္ျခင္း(Voluntary export Restraints-VERs)၊ ဆင့္တိုးတန္ဘိုးခြန္မ်ား(Valued Added Tax- VAT)၊ အစိုးရ၏ ၀ယ္ယူေထာက္ပံ့မႈမ်ား(Government Procurement Provision)၊ ျပည္တြင္းပါ၀င္မႈ ကန္႔သတ္ခ်က္ (Domestic Content Provision) ၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းျခားမႈ အဆင့္မ်ား(Administration classification)၊ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းအေပၚ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား(Restriction on services Trade)ႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အရင္းအႏွီး အတိုင္းအတာမ်ား(Trade Related Investment Structure-TRIMs) တို႔ပင္ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈဧရိယာမ်ား ဖြဲ႔စည္းလာခဲ့သည့္ ယခုေေနာက္ပိုင္းအေျခအေနမ်ားတြင္ သြင္းကုန္ခြန္အစား သြင္းကုန္ခြန္မဟုတ္ေသာ အတားအဆီးမ်ား(Non-tariff Barriers)ကိုသာ ပိုမိုသံုးစြဲလာခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။